zaterdag 31 januari 2015

Niet bij de pakken neerzitten



Gisteren zetten Wilkin van de Kamp deze foto op zijn fb pagina.

Zo deze kwam wel even binnen zeg maar....

De afgelopen week was hectische, laten we het zo maar omschrijven.
Mijn ouders hebben een auto-ongeluk gehad. (dronken automobilist nam een te ruime bocht...)
De automobilist had geen vaste woon of verblijfplaats en had geen verzekering....
Daar sta je dan, met lege handen.
Mijn ouders zijn er zeer goed vanaf gekomen. Wel beide veel flink gekneusd, maar het had heel anders kunnen aflopen.
We hebben de volgende dag taart gehaald om het leven te vieren.

Lastig vind ik het om dingen nu op te schrijven, want ik wil niet alles zomaar neer zetten.

In het kort iets.
M'n Zus staat weer een pittige operatie te wachten. Ons nichtje komt dan een paar daagjes bij ons logeren. Ondanks dat het geen leuke aanleiding heeft, gaan we er wel voor haar een paar mooie dagen van maken. Zondag maar eens gourmetten hadden we bedacht.
De slogan van mijn Zus is al jaren; "Vader gaat mee...."
Ook nu weer weten we en vertrouwen we er op dat onze Vader met haar mee gaat en de handen van de artsen zal leiden. Dat neemt niet weg dat het weer vreselijk spannend is.

M'n Hubbie is van de week weer voor het eerst 4 uurtjes naar zijn werk geweest. Erg moe maar heel erg voldaan kwam hij thuis. Drie maanden had hij weer thuis gezeten. Het gaat nu stukje voor stukje vooruit. 4 uurtjes per week nu dus naar het werk. Weer een stapje in de goede richting. Iets om mega dankbaar voor te  zijn.

Soms zit je zo in een spagaat en wil je er zo graag voor iedereen zijn.
Je zou wel naar iedereen willen schreeuwen dat je je niet altijd joepie voelt en alles aan kan.
Op die momenten ben ik dankbaar dat ik niet alles alleen hoef te dragen.
Ik mag weten dat mijn hemelse Vader er altijd voor mij is.
Toen ik deze quote voorbij zag komen raakte hij me diep.
Je weet het wel, maar als je dan weer even z'n tekst op papier ziet staan maakt het je ook weer bewust van het feit wat Jezus allemaal voor ons heeft gedaan.

We gaan door, vol goede moed. Wetende dat wat we op aarde ook mee maken het niet in verhouding staat met wat Jezus voor ons heeft gedaan.
Voor het komende weekend wil ik jullie en lied mee geven.
God wil ons zegenen in alles wat wij voor Hem doen. Of dat nou zorgen is voor het gezin wat Hij ons heeft toevertrouwd, een kaart sturen naar iemand die dat heel hard nodig heeft, klaar staan voor iemand die het even niet alleen aan kan of...
God wil jou daarin zegenen...

Een gezegend weekend allemaal.


Zegen mij op de weg die ik moet gaan
Zegen mij op de plek waar ik zal staan
Zegen mij in alles, wat U van mij verlangt
O God zegen mij alle dagen lang!

Vader maak mij tot een zegen
Ga mij niet voorbij
Regen op mij met uw Geest Heer
Jezus kom tot mij
Als de Bron van leven
Die ontspringt diep in mij
Breng een stroom van zegen
Waarin U zelf steeds mooier wordt voor mij

Zegen ons waar we in geloof voor leven
Zegen ons waar we hoop en liefde geven
Zegen om de ander tot zegen te zijn!
O God zegen ons tot in eeuwigheid

Vader maak ons tot een zegen
Hier in de woestijn
Wachtend op Uw milde regen
Om zelf een bron te zijn
Met een hart vol vrede
Zijn wij zegenend nabij
Van uw liefde delend
Waarin wij zelf tot bron van zegen zijn




Liefs Zus en Trijntje

vrijdag 23 januari 2015

Dochters....



Toen God meisjes maakte,
Maakte Hij ze precies goed
Met roze wangetjes
met heel veel glimlachjes,
en met oogjes die helder stralen

met armen die poppen kunnen dragen
en haren voor een paardenstaart
met kleine beentjes voor in een gympakje
smalle voetjes en kleine teentjes.

Toen God dochters maakte
wetend hoe elke dochter zou zijn
Heeft God in al zijn wijsheid

jou gemaakt voor ons! 







Zo trots op onze kleine lieve diva....
Deze foto is van afgelopen zomer...
Onze diva was net heerlijk foto's aan het kijken toen ze deze tegen kwam...
Onze prinses!
zomaar een hele korte blog er tussen door. Dit gedichtje ooit een keer gevonden toen onze diva net geboren was. Hij heeft een tijd lang op haar kamertje gehangen met een foto van haar er bij.
Nu ik deze foto voorbij zag komen moest ik er weer aan denken en wilde ik hem graag met jullie delen...

Liefs Zus en Trijntje

woensdag 21 januari 2015

"Ren voor hun leven"

Een blog om een lieve vriendin van ons in het zonnetje te zetten...

De afgelopen dagen ben ik druk in de weer om samen met nog 4 enthousiaste mensen een sponsorloop te organiseren voor Tinkahelpt.
Misschien heb je de link wel eens gelezen of onze website of Facebook pagina wel eens bezocht.

Tinka is een geweldige vrouw die zich voor de volle 100% inzet in het werk wat God van haar vraagt te doen. Eerst heeft zij z'n zeven jaar in Braziliƫ
gewoond en gewerkt onder straatkinderen in
Belo-Horizonte.
Een kleine twee jaar geleden is ze met haar man en twee kinderen verhuisd naar Thailand.
Een grote verandering in hun leven, maar God vroeg het hun.
Een totaal andere taal, cultuur en mentaliteit stond er op hun te wachten.

Nu twee jaar verder kunnen we zeggen dat het goed met ze gaat. God heeft ze door vele diepe diepte punten heen geholpen en over hoge hoogtepunten.
Nog steeds zet ze zich elke dag vol overgave, passie en liefde samen met haar man in tegen mensenhandel, denk hierbij aan kinder/tienerprostitutie.
Nu staan ze op het punt te gaan verhuizen naar een zuidelijkere stad.
Ook daar zullen zij hetzelfde werk voort zetten.

Echt je moet de site eens bezoeken en lezen om te zien hoe God hun de weg wijst, ze voorgaat en stuurt. www.tinkahelpt.com

Maar ze komt naar Nederland voor verlof. Door verschillende sponsors is het mogelijk gemaakt dat ze er bij kan zijn als we de sponsorloop organiseren. 18 april is het zover. Dan hopen we een grote sponsorloop te organiseren.
Met 5 personen zitten we nu dus regelmatig om de tafel om alles te bespreken.
Ohh daar komt toch zoveel bij kijken.
Nooit aan gedacht, maar we blijken een verzekering te moeten afsluiten voor calamiteiten.
Een vergunning is nodig van de gemeente, je hebt EHBO-ers nodig en ga zo maar door.
Onze lijst lijkt soms wel eindeloos. :)
Maar ook dan mogen we weer ervaren dat we het niet alleen hoeven te doen.
Vader gaat mee zegt mijn Zus altijd, en zo is het maar net.
Elke keer weer brengt God iemsnd op ons pad die ons een tip geeft, een zetje in de juiste richting of anders. Dat is zo fijn.

De brieven om de scholen te benaderen om mee te doen liggen nu einderlijk klaar om de deur uit te gaan....
Dan wordt het echt spannend. Zien scholen onze actie zitten.
Het is een heftig onderwerp waar we het hier over hebben, en willen scholen dat...

We hebben het geluk dat serious request het afgelopen jaar het zelfde moeilijke onderwerp onder de aandacht moest brengen. Eric Corton deed dat op zn pakkende manier...
Zij stelde hem de vraag: "Wat is dat dan, seksueel geweld?"
- Wat vind jij ervan als een jongen uit je klas jou wil zoenen? 
"Neeheee bah!" 
- En als hij het nou toch doet? 
"Dan sla ik hem!" 
- En als hij nou sterker is?
"..."   Dat is nou pressies wat er elke dag met die meisjes gebeurd.....
Een onderwerp wat heftig is, maar waar we niet voor moeten weglopen...
Een onderwerp wat we bespreekbaar moeten maken, ook met onze eigen kids.
Onze oudste twee kennen Tinka al zo lang en weten wat ze daar doet.
Ze weten dat ze die meisjes counselt, begeleid, dat ze de meisjes helpt aan een opleiding zodat ze zelf geld kunnen verdienen voor hun eigen onderhoud. Ze weten dat ze die meisjes niet in de steek laat.
Dat weten ze, en daar gaan ze goed mee om.
We hebben ze uitgelegd dat wat die meisjes overkomt verschikkelijk is, dat God de wereld zo niet heeft bedoeld en dat hij ons hier en Tinka daar gebruikt om die meisjes te helpen.

Alleen daarom al zet ik mij volledig in voor wat Tinka daar doet.
Er is gewoonweg geld nodig.
Ze werkt onder de vlag van Jeugd met een Opdracht.
Trots ben ik dat we die sponsorloop mogen organiseren. Dankbaar dat God steeds mensen op ons pad brengt die willen helpen, die hun tijd en energie er in willen steken om haar naam hier in ons dorp bekend te houden zodat zoveel mogelijk mensen haar kunnen gaan steunen om haar mooie, bijzondere werk voort te kunnen zetten, naar Gods plan!

Liefs Zus en Trijntje

zaterdag 17 januari 2015

Mr. & Mrs. Vraag maar raak

Een te gek klein boekje....

Ooit gekocht en af en toe komt het eens van de kerkbank af.
Daar ligt het, achter in het vak van onze kerkbank aan de eettafel.

Dat kleine boekje met zoveel leuke vragen om elkaar te stellen.
Zomaar als we op de bank zitten met een kop koffie of zomaar onder het eten.

Een boekje vol met vragen over werkelijk van alles.
Vragen over nu, vragen over de toekomst, maar ook heel veel vragen over vroeger.
Over je eigen kindertijd.
Vragen die je niet aan elkaar stelt. Gewoon omdat je er niet op komt om ze te vragen.
Althans, ik kom er niet op....

101 leuke gespreksvragen staan er in.
En niet alle vragen zijn alleen voor stellen hoor...
Ook aan onze kids stellen we soms een vraag uit het boekje. Zo leuk! Ook om te zien hoe ze sommige dingen zien of ervaren... Vragen die je niet snel stelt.

De vraag heb je wel eens iets verzameld als kind of als tiener...
Mijn man wist wel van mij dat ik ooit spaarvarkens had gespaard.
Die varkens moest ik dan wel speciaal krijgen van iemand. Zo heb ik er nog steeds 2 bewaard.
Eentje van mijn opa. hij heeft m zelf gemaakt.
Vroeger was hij pottenbakker....
Machtig mooi vond ik dat. Dat spaarvarken staat nu op de kast in de woonkamer.


Die mag niet weg. Net als het aller kleinste spaarvarkentje wat ik ooit kreeg van mijn vader. Dat had hij zelf voor mij gekocht en dat vond ik zo bijzonder. Hij wist dat ik ze spaarde en kocht er speciaal eentje voor mij... Ook die mag niet weg en staat naast het grote spaarvarken van opa....




Mijn man weet dus van mijn verzameling in mijn kindertijd af...
Dat hij ooit postzegels had gespaard.... Dat wist ik niet.
Niet lang gespaard, maar toch.
Omdat vriendjes uit de klas ze ook spaarde was hij er ook maar aan begonnen.

Leuk om dat te horen. Weer iets geleerd van hem. Vanuit zijn jeugd. Een stukje hem wat ik nog niet kende. Daarom is dit boekje zo leuk.

Jeugdherinneringen delen. Delen en niet alleen met elkaar, maar ook met onze kinderen delen.
Zo leuk. Ze hangen aan je lippen als je verteld over de hut waarin je vroeger speelde. De vriendjes waar je zandtaartjes mee bakte, mee ging schaatsen op het "Modderpoeltje"
Dat je moeder dan samen met de buurvrouw warme chocolademelk met slagroom naar het ijs kwam brengen omdat je samen met je buurjongen je verjaardag op het ijs vierde....
Ze vinden het prachtig.
En ook ik vind het prachtig. Mooi om er over te vertellen, maar ook mooi om zo weer mijn man een stukje beter te leren kennen. Vanaf mijn 15e, zijn 17e zijn we al samen... (ik ben nu 36)
En toch mag ik nieuwe dingen over hem leren....



Dus zoek je nog een keer een leuk cadeautje. Voor een ander of voor je partner...
Dit is echt een aanrader!!

Mr. & Mrs. Vraag maar raak
Schrijver: Gary Chapman (€7,95)

http://www.hertog.nl/artikel/9789491844102/Vraag-maar-raak/

Liefs Zus en Trijntje

woensdag 14 januari 2015

Zorgloket, zorgkar en school

Een aantal weken geleden schreef ik al eens over onze middelste kanjer.
Op http://www.zusentrijntje.blogspot.nl/2014/12/bidden-om-wijsheid.html kun je er over lezen.

Afgelopen maandag hadden we weer een ouder gesprek bij de psycholoog van onze kanjer.
Wat zijn dat toch mega intensieve uurtjes zeg.

Zo ongelooflijk dankbaar was ik toen ze op eens zei:
 "Maar jullie als ouders doen het echt hartstikke goed!"
Wat valt er dan even een last van je af.
Toch denk je ongemerkt veel dat het vast aan jezelf ligt. En natuurlijk ben ik ook wel realistische genoeg om te bedenken dat het niet alleen aan de manier van opvoeden kan liggen. Onze andere twee kanjers hebben dit gedrag namelijk niet, maar toch.

Met de psycholoog een stappenplan gemaakt met wat we allemaal "moeten" ondernemen.
In het hele zorgstelsel is natuurlijk heel veel verandert en dat maakt het er niet makkelijker op.
Veel is overgegaan van de verzekering naar de gemeente.
Nu hebben wij het geluk in een gemeente te wonen die alles al enigszins op een rijtje heeft.
Nog lang niet alles is op orde maar heb ook verhalen gelezen van gemeente waar nog helemaal niets geregeld of duidelijk is. Dan sta je helemaal met je rug tegen de muur.

Het plan van aanpak voor ons was;
* Bezoek brengen aan het zorgloket (sociaalloket) van de gemeente,
* Bezoek brengen aan de verzekeringskar die bij ons 1x in de week in het dorp staat om te kijken wat Wel en wat niet meer binnen de verzekering valt.
* En een bezoek brengen aan school voor een gesprek met RT, juf, interne begeleider van school en gedragsspecialist van school.
Alles had ik gepland op dinsdag, gisteren dus.
S'morgens als eerst naar de gemeente.

Intens dankbaar was ik dat ik bij de juiste persoon in een keer kon aanschuiven. Degene die ik tegenover mij had zitten had gelukkig jeugd in haar portefeuille.
Bijna een uur zat ik daar binnen. Allerlei vragen werden er op mij afgevuurd.
Van of we schulden hadden tot of we huwelijksproblemen hadden.
Ergens voel je dan heel erg klein worden. Je komt om help te vragen voor je zoon, maar wordt eerst zelf doorgezaagd. Zo wilde ze bepalen of de woede aanvallen niet door de situatie thuis kwam.
Uitgelegd dat we al vanaf dat hij 4 jaar is kampen met zijn woedeaanvallen en dat we al van alles hebben doorlopen.
Toen ze vertelde dat de zorg die wij wilde niet vergoed zou worden zakte de moed even in mijn schoenen. Ze gaf aan dat de gemeente zoekt naar de juiste hulp end at we dat niet zelf mochten bepalen waar we heen wilde.
Daardoor voelde ik mij eerst heel klein worden, maar ook direct mega krachtig. Het gaat niet om mij, maar om mijn kind, daar wil ik het aller beste voor.
Daarna gezegd dat ik wilde dat ze contact op nam met onze psycholoog en wonderwel heeft ze dat toegezegd! Zij is onze behandelaar en weet welke zorg onze kanjer nodig heeft om er achter te komen waar zijn woede vandaan komt.

Zelf weet de gemeente ook niet all
es nog. Ze vertelde dat wanneer er neurologische op de verwijzing zou staan de gemeente niets zou vergoeden maar dat dat dan voor de zorgverzekering zou zijn.
(s'middags bij de zorgkar werd mij duidelijk dat dat zeker niet het geval is en alle psychologische hulp (ggz) onder de gemeente valt)

Na heel wat papierwerk, zorgaanvragen liep ik naar buiten.
In de stromende regen liep ik te mijmeren over wat er binnen allemaal gebeurd en gezegd was.
Daar zal ik de komende tijd nog geregeld in en uit lopen want na het bezoek aan de zorgkar ben ik heel wat wijzer geworden.
bijna alle zorg die op dit moment nodig is/aangevraagd gaat worden moet via de gemeente open...
pff...
zoveel meer rompslomp dan toen alles nog bij de zorgverzekering lag.
Daar moet ik wel even aan wennen. Hier gaat heel veel tijd en energie in zitten om elke keer weer te moeten "pleiten" voor de hulp die nodig is.

Het gesprek op school was heel erg goed.
Daar schrijf ik de volgende keer over, dit was nu alweer z'n lang verhaal...

Het was een zeer intensieve dag en de paracetamols waren niet aan te slepen.
Kost zoveel energie om dit soort gesprekken te voeren, maar het was goed!
Wordt vervolgd dus...

Liefs Zus en Trijntje





zaterdag 10 januari 2015

Middelbare school keuze stress!

Daar staan we dan...
Voor de keuze qua middelbare school van onze oudste kanjer.
Wat spannend allemaal zeg, voor hem zelf in het bijzonder natuurlijk.
Tot 3 maanden geleden had hij totaal geen idee van wat hij zou willen worden of in ieder geval welke richting hij op zou willen.

Mijn neef is kok van beroep en zijn vrouw is banketbakker.
Dat waren toch wel beroepen die hem erg trokken, maar ja....
Dat het geen havo of vwo zou worden wisten we al heel lang.
Wij hebben kids die graag met hun handen werken en minder makkelijk  leren.
Ons maakt het totaal niet uit naar welke school onze kids zouden gaan mits het een school is die bij hunzelf en ons past, waar ze zich prettig voelen en de opleiding kunnen krijgen die ze graag willen.
Met dat pakketje in de hand zijn we rond gaan kijken.

Vanuit school wisten we wel dat we naar een VMBO school moest en kijken.
Maar ook daar heb je er bij ons in de omgeving een aantal van.
Er is 1 VMBO school in ons dorp, 1 in een dorp naast ons dorp (7 km fietsen en 1 in t andere dorp z'n 8 km fietsen.
Door alle nieuwe regels qua inschrijvingen enz is het toch gek eigenlijk.
Hij moet zich inschrijven voordat er kijkdagen zijn. Das ook vreemd eigenlijk.
Gelukkig is hij vorig jaar al wezen kijken op 2 scholen.
Dit jaar wilde hij 1 dezelfde en 1 andere school bekijken, maar doordat de open dagen later zijn dan de inschrijving moet hij voortijd al een keuze maken.

Waar heeft hij zijn keuze uiteindelijk op gebaseerd.
hij heeft samen met ons gekeken naar

* Schooltype.
(kleine of grote school, wat is de kwaliteit van de school ten opzichte van de andere school)
* Schoolomgeving
(ver weg of dichtbij, 1 locatie of meerdere, hoe ziet de school er van binnen uit de lokale enz)
* School organisatie
(welke vakken geven ze naast de basisvakken, hoe groot zijn de klassen, welke manieren van extra hulp wordt geboden bij dyslexie, is er huiswerkbegeleiding )
* Hoe is het contact met de ouders
(hoe gaan ze om met pesten, zijn er schoolregels, wat doen ze als een leerling niet op schol komt, wanneer informeren ze ouders)
* Extra activiteiten
(zijn er extra activiteiten en wat zoal, wie bekostigen die, ouderbijdrage, enz)

Uiteindelijk kwam hij er al snel achter dat hij niet naar een grote school wilde.
De eerste van de 3 viel dus gelijk al af.
Toen bleven er nog 2 scholen over.
Mijn man en ik hadden beide op een van de twee scholen gezeten en zeker ik heb daar een vreselijke tijd gehad. Daarom wilde wij eigenlijk niet dat hij voor die school zou kiezen, maar ja...
Dat is ons gevoel en hij moet uiteindelijk zijn keuze maken.
Uiteindelijk kwam de doorslag doordat hij op de ene school wel voor de kookklas kan kiezen en op de andere school niet.
Hij blijft dus in het dorp en gaat niet naar mijn oude school.
(stiekem heel erg blij...)

Inschrijfformulier ligt klaar op tafel.
Volgende week gaat hij naar de lesjesmiddag om een dagdeel mee te draaien en te proeven hoe de sfeer is op de school.
Hij gaat dus naar een kleinere school waar hij kan doen wat hij wil.
De kookklas!
Van zijn groep 8 juffen kreeg hij advies voor VMBO-kader.
Dat is hoger dan we hadden gedacht.
We zijn apetrots! En hij zelf ook!
Gods plan met onze oudste kanjer ligt allang klaar...
Wij mogen het stapje voor stapje ontdekken, daar ben ik mega dankbaar voor.
Dankbaar dat we dit allemaal niet alleen hoeven te beslissen en de weg alleen moeten gaan.
Vader gaat mee,
ook naar de middelbare school!

Liefs Zus en Trijntje





woensdag 7 januari 2015

De kunst van het loslaten

Wat vind ik dat toch een moeilijk iets...
Loslaten.
Voor een ander zo eenvoudig, maar voor mij een ware beproeving.
Elke dag een stukje de kinderen loslaten, loslaten naar volwassenheid.
Wat is dat toch voor mij een opgave.
Niet dat ik ze geen vrijheid gun, in tegendeel.
Onze kinderen mogen echt alleen veel dingen ondernemen, maar de regie....
Ach ik heb het graag in de hand.

Een voorbeeld.
Onze oudste kanjer had vanavond jeugdband oefenen bij ons in de gemeente.
Onze kerk is vanaf ons huis gezien 10 minuten fietsen. Overal lantaarn palen, hij hoeft geen stille straten door of enge steegjes maar toch...
Om half acht moest hij er zijn.
Zelf had ik bedacht dat ik hem wel even heen zou brengen en weer zou ophalen. M'n hubbie dacht er anders over en zei tegen onze oudste kanjer; Je gaat zelf op de fiets neem ik aan??
AAHHH!!! Had hij dat niet even kunnen overleggen of zo.......
IIIEEE!!! tja en dan.
Terugdraaien kon niet want hij reageerde zo enthousiast; Ja?! mag dat? prima! leuk!
Dat ik bij mezelf maar eens na moest gaan waarom ik nou eigenlijk hem weg wilde brengen.
Hij is twaalf.
Eenmaal weg gefietst had ik t lastig.
Manlief zei heel rustig; "Zomers mag hij toch ook nog over straat fietsen op dit tijdstip, waarom nu niet" Oke hij had een punt, maar het is donker!

Uiteindelijk was dat mijn enige argument, het is donker!
Om 10 voor half 10 was hij weer thuis.
De vraag hoe het gegaan was stelde ik voor mijn eigen geruststelling als eerste.
Zijn reactie had ik eigenlijk wel verwacht, maar misschien had ik stiekem anders gehoopt...
"nou... prima natuurlijk!"

Oke de kunst van het loslaten.
Voor mij als ouder met vallen en opstaan.
Over 2 weken heeft hij weer band en ja dan mag hij gewoon weer op de fiets!
En uiteindelijk is hij zelf trots dat hij alleen mocht, en ben ik apetrots dat hij het kon, durfde, en gewoon gedaan heeft!

Ouder zijn blijft toch gewoon leren, elke dag op nieuw...
En eigenlijk ben ik daar ook blij mee. Gelukkig mogen we leren.
Ook van elkaar als ouders en zelfs leren van ouder/kind.
Hij heeft het prima gedaan vanavond, en ik heb heel veel geleerd....

Liefs Zus en Trijntje