Zorgloket, zorgkar en school

Een aantal weken geleden schreef ik al eens over onze middelste kanjer.
Op http://www.zusentrijntje.blogspot.nl/2014/12/bidden-om-wijsheid.html kun je er over lezen.

Afgelopen maandag hadden we weer een ouder gesprek bij de psycholoog van onze kanjer.
Wat zijn dat toch mega intensieve uurtjes zeg.

Zo ongelooflijk dankbaar was ik toen ze op eens zei:
 "Maar jullie als ouders doen het echt hartstikke goed!"
Wat valt er dan even een last van je af.
Toch denk je ongemerkt veel dat het vast aan jezelf ligt. En natuurlijk ben ik ook wel realistische genoeg om te bedenken dat het niet alleen aan de manier van opvoeden kan liggen. Onze andere twee kanjers hebben dit gedrag namelijk niet, maar toch.

Met de psycholoog een stappenplan gemaakt met wat we allemaal "moeten" ondernemen.
In het hele zorgstelsel is natuurlijk heel veel verandert en dat maakt het er niet makkelijker op.
Veel is overgegaan van de verzekering naar de gemeente.
Nu hebben wij het geluk in een gemeente te wonen die alles al enigszins op een rijtje heeft.
Nog lang niet alles is op orde maar heb ook verhalen gelezen van gemeente waar nog helemaal niets geregeld of duidelijk is. Dan sta je helemaal met je rug tegen de muur.

Het plan van aanpak voor ons was;
* Bezoek brengen aan het zorgloket (sociaalloket) van de gemeente,
* Bezoek brengen aan de verzekeringskar die bij ons 1x in de week in het dorp staat om te kijken wat Wel en wat niet meer binnen de verzekering valt.
* En een bezoek brengen aan school voor een gesprek met RT, juf, interne begeleider van school en gedragsspecialist van school.
Alles had ik gepland op dinsdag, gisteren dus.
S'morgens als eerst naar de gemeente.

Intens dankbaar was ik dat ik bij de juiste persoon in een keer kon aanschuiven. Degene die ik tegenover mij had zitten had gelukkig jeugd in haar portefeuille.
Bijna een uur zat ik daar binnen. Allerlei vragen werden er op mij afgevuurd.
Van of we schulden hadden tot of we huwelijksproblemen hadden.
Ergens voel je dan heel erg klein worden. Je komt om help te vragen voor je zoon, maar wordt eerst zelf doorgezaagd. Zo wilde ze bepalen of de woede aanvallen niet door de situatie thuis kwam.
Uitgelegd dat we al vanaf dat hij 4 jaar is kampen met zijn woedeaanvallen en dat we al van alles hebben doorlopen.
Toen ze vertelde dat de zorg die wij wilde niet vergoed zou worden zakte de moed even in mijn schoenen. Ze gaf aan dat de gemeente zoekt naar de juiste hulp end at we dat niet zelf mochten bepalen waar we heen wilde.
Daardoor voelde ik mij eerst heel klein worden, maar ook direct mega krachtig. Het gaat niet om mij, maar om mijn kind, daar wil ik het aller beste voor.
Daarna gezegd dat ik wilde dat ze contact op nam met onze psycholoog en wonderwel heeft ze dat toegezegd! Zij is onze behandelaar en weet welke zorg onze kanjer nodig heeft om er achter te komen waar zijn woede vandaan komt.

Zelf weet de gemeente ook niet all
es nog. Ze vertelde dat wanneer er neurologische op de verwijzing zou staan de gemeente niets zou vergoeden maar dat dat dan voor de zorgverzekering zou zijn.
(s'middags bij de zorgkar werd mij duidelijk dat dat zeker niet het geval is en alle psychologische hulp (ggz) onder de gemeente valt)

Na heel wat papierwerk, zorgaanvragen liep ik naar buiten.
In de stromende regen liep ik te mijmeren over wat er binnen allemaal gebeurd en gezegd was.
Daar zal ik de komende tijd nog geregeld in en uit lopen want na het bezoek aan de zorgkar ben ik heel wat wijzer geworden.
bijna alle zorg die op dit moment nodig is/aangevraagd gaat worden moet via de gemeente open...
pff...
zoveel meer rompslomp dan toen alles nog bij de zorgverzekering lag.
Daar moet ik wel even aan wennen. Hier gaat heel veel tijd en energie in zitten om elke keer weer te moeten "pleiten" voor de hulp die nodig is.

Het gesprek op school was heel erg goed.
Daar schrijf ik de volgende keer over, dit was nu alweer z'n lang verhaal...

Het was een zeer intensieve dag en de paracetamols waren niet aan te slepen.
Kost zoveel energie om dit soort gesprekken te voeren, maar het was goed!
Wordt vervolgd dus...

Liefs Zus en Trijntje