zondag 21 juni 2015

intens verdrietig


Nu pas, na 4 dagen de rust, nou ja rust, gevonden om te zitten en alles op te schrijven.
Wel had ik al een stuk staan in een concept, maar dat toch maar weer weg gehaald.
....

Afgelopen woensdag was het zover.
Het behandel gesprek bij het jeugdriagg.
Vol goede moed gingen mijn hubbie en ik op pad.
Om half negen s'morgens hadden we het gesprek al. Keurig op tijd binnen, geen file.
Gewapend met een kop koffie gingen we het kamertje in voor het gesprek.

Eigenlijk hadden we er wel een soort van naar uit gekeken.
Eindelijk zouden we nu horen wat de plannen waren. Wat ze hadden ondervonden tijdens te tests die ze bij onze kanjer hadden gedaan, de gesprekken die gevoerd waren met ons als ouders en met onze middelste kanjer en het gezinsuur in de gymzaal.

Eerst nog even gesproken over de EMDR. Wat heeft dat een ongelooflijk goede uitwerking gehad op onze kanjer zeg.
De mega woedeaanvallen zijn tot op de dag van vandaag verleden tijd. Hij is een stuk milder geworden, denkt meer na voordat hij ontploft.
Natuurlijk is hij wel eens boos, maar dat is "normaal" en absoluut niet anders dan bij andere kinderen. Wij zijn als ouders zo intens mega trots op hoe het nu gaat met hem.

Daarna het behandelplan bespreken wat ze op papier hadden gezet.
Eerst verwijzing en aanmeldklacht.
In het kort stond er dat we niet verder kwamen bij de basisggz en doorgestuurd zijn naar gespecialiseerde ggz.
Dan de diagnose. Het eerste gedeelte konden we ons meer dan goed in vinden.
Ze beschreven hoe onze gezinssamenstelling is, wat onze religieuze achtergrond is en beschrijven dat mijn hubbie herstellende is van een burnout. verder gingen ze beschrijven wat hun bevindingen tot nu zijn. Onze kanjer vind het lastig om te accepteren dat hij dyslexie heeft en legt de lat voor zichzelf daarin veel te hoog.
ADD is nog niet volledig uit te sluiten en dient open te blijven staan.
Volgens het plan kan hij slecht zijn emoties uiten. Heeft een sterk rechtvaardigheidsgevoel.
En dan begint het....
Dan schrijven ze dat het omgaan met emoties en boosheid een thema is voor het hele gezin. Ik wist niet wat ik las en hoorde. Oke dacht ik, dit zijn hun bevindingen, verder luisteren...
Ze schreven dat wij als ouders niet hadden geleerd om negatieve emoties te uiten, grenzen te stellen en voor onszelf op te komen. Deze dingen hebben wij dus ook niet aan onze kinderen geleerd.
Ik begon inmiddels lichtelijk te borrelen van binnen.
Hier herkende ik mij en ons gezin totaal niet in.
Maar het was nog niet klaar. Volgens het behandel plan heeft onze oudste kanjer de leiding en regie in ons gezin.
Ik stond paf! En liet dit ook wel merken dat ik mij hier totaal niet in kon vinden.
We gaan nog even verder zei een van de twee behandelaars.

De behandeldoelen.
De eerste punten waren op onze middelste kanjer gericht.
Aan de slag gaan met de dyslexie zodat dat voor hem geen obstakel meer zal worden in zijn beleving. Dat hij weet en begrijpt dat hij anders de stof zal moeten leren, toepassen en maken als een ander kind uit zijn klas.
Dat hij leert om zijn boosheid te voelen/beleven op een andere manier.
Dat hij voor zichzelf leert op te komen en dat hij meer leert te praten als dingen niet gaan zoals hij wil. Allemaal prima punten waar we ons als ouders zeker in konden vinden.
Maar dan....
Dat we als gezin allemaal gaan leren om onze emoties en frustraties te leren uiten. Dat we allemaal leren grenzen te stellen, voor ons leren op te komen.
En dan de laatste zin: Ouders nemen leiding in de opvoeding, gezin moet in gezinstherapie.

Ik brak!
Zo intens verdrietig was ik door die zin.
Hun uitleg was dat onze oudste kanjer alles bepaalt in ons gezin. Dat wij als ouders geen leiding nemen in ons gezin.

De ene behandelaar keek me aan en zei; het doet je zichtbaar iets he, wat is dat?
Ik vertelde haar dat ik zo anders naar ons gezin kijk dan dat zij doen. Dat ik ons daar zo niet in kan vinden. Dat we bij de vorige psychologe juist te horen kregen hoe goed we het als ouders doen.
Hoe goed we met onze kids omgaan.
Maar dat ik vooral in en intens verdrietig was over het feit dat mijn grootste angst uitkwam.
Ze wilde graag weten wat dat dan was.
Ik vertelde haar dat ik altijd tegen iedereen heb gezegd dat ik niet naar het Riagg wilde. Dat het daar toch altijd aan de ouders en overige gezinsleden ligt en dat juist die grootste angst werkelijkheid wordt.

Daarna heb ik gezegd dat ik twee minuten tijd voor mezelf nodig had. M'n hubbie is daar gebleven op mijn verzoek en ik ben twee minuten weg gelopen.
Even lucht happen, even mezelf herpakken, bedanken wat ik wilde zeggen en vooral hoe want alles wordt op een weegschaal gelegd door ze.

Na de twee minuten weer naar binnen.
Mijn hubbie en ik hebben ons verdriet over hun manier van beschrijven geuit.
Ze vertelde dat ze vonden dat onze oudste idd ons hele gezin bepaald. Dat we hem daarin te veel vrijheid geven.
Mijn hubbie vertelde toen het verhaal van de dag ervoor van zijn mobiel. Dat hij zijn mobiel mee naar boven had genomen en tot s'avonds laat nog stiekem aan het appen enz was. En dat terwijl onze huisregel is, geen telefoon mee naar je kamer s'avonds.
Toen draaide ze 180 graden om. Ohh dan krijgt hij niet te veel vrijheid maar houden jullie hem dus veel te strak!

We konden er niets mee.
Op de vraag of we wel met hun door wilde was het antwoord van mijn hubbie, ik denk dat ik nu mijn mond maar moet houden....
Volens hun moesten we meer tijd doorbrengen met ons gezin. met 1 op 1 momenten.
Ze hebben denk ik nooit naar ons geluisterd. Wij doen zoveel als gezin samen, zoveel mooie 1 op 1 momenten juist. Hebben ze ooit naar ons geluisterd, echt geluisterd?
Onze huisarts had bij het schrijven van de verwijzing nog aan mij gevraagd weet je het zeker, want ik ben geen fan van het riagg hoor. Een psycholoog had tegen een vriend gezegd: laat ze nooit naar t riagg gaan.....
Waren dat signalen die ik negeert heb....
We wilde door, verder geholpen worden. Maar wel goed geholpen worden. Geholpen met onze zorg om onze zoon. Dat staat zo los van hoe wij zijn als gezin. We houden zo intens veel van elkaar, doen zoveel leuke dingen met elkaar, huilen, lachen, gieren, hebben plezier met elkaar, alles is bespreekbaar in ons gezin!

Wat hebben deze twee mensen ons intens veel verdriet gedaan.
Ik ben al vanaf woensdag helemaal van slag.
Heb met veel mensen gesproken, van onze pastoraal werker uit onze gemeente tot mijn ouders tot vrienden. Ook aan een aantal het verslag laten lezen. Goddank herkennen al deze mensen die naast ons staan ons hier totaal niet in, maar wat voelt het anders als het zo op papier staat.

Wat hebben ze ons hiermee de grond in getrapt zeg.
Zo veel verdriet zoveel tranen zoveel hulp geroep ook naar God.
Mijn grootste angst werd werkelijkheid.....




We hebben niet getekend....
Echt niet!!
Dit klopt zo niet met de werkelijkheid.
Ze gaan het nu herschrijven zeggen ze en dan weer contact met ons opnemen.
Wat we nu moeten doen...

Vertrouwen op God. In gebed.... Samen met Hem en elkaar en de mensen die ons lief zijn om ons heen komen we er wel.



























Liefs Zus en Trijntje

5 opmerkingen:

  1. Oh joh... wat snap ik goed dat je hier kapot van bent! Dat je boos, verdrietig en moe bent... En zo zwaar teleurgesteld.... Heel veel sterkte en knap dat je het hier toch deelt..
    Liefs Ilse

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Je mag teleurgesteld zijn. Het is bitter! Maar ook een beetje dubbel dat ze zo omdraaiden. Eerst zeiden dat hij jullie beheerst en later het tegenovergestelde. Dat is niet geloofwaardig. Dat zou maken dat ik minder waarde hechtte aan wat zij zeiden.

    Wij hebben als gezin zware dingen meegemaakt. Maarde hulpverlening is voor ons een steun in de rug geweest. Dat heb ik het over Eleos en Gespecialiseerde Jeugdzorg.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Lieve Ariella,
      Lief... dank je wel... Wij zijn hiervoor bij Eliagg geweest. Doordat zij niet verder konden/mochten zijn we door gestuurd. Ze konden ons niet anders dan door sturen naar het Riagg omdat er hier geen andere aansluitende dienstverlening zat na Eliagg die wel dicht bij ons hart ligt. Ook een Elios zit niet bij ons in de regio helaas. (heb hun site idd in een eerder stadium ook al bekeken....) Het blijft lastig, is ook een soort van onmacht. Je wil graag geholpen worden, en moet dan "mee" in wat aangeboden wordt. Klinkt niet helemaal juist en is het wellicht ook niet, maar zo voelt t soms wel even.... mijn volgende blog zal gaan over school. zo dankbaar met hun steun!
      Dank voor je reactie...
      liefs Zus en Trijntje

      Verwijderen
    2. Je klinkt aardig helder hoor ;) Maak je niet ongerust. En ja, en zijn momenten dat we als ouders met de rug tegen de muur staan en het niet meer weten.

      Dank je wel voor je nieuwe blog. Erg mooi.

      Verwijderen

Laat gerust een berichtje achter ....