vrijdag 12 juni 2015

Solliciteren is een feit

Acht jaar lang ben ik een thuisblijfmoeder geweest.
Acht zeer bijzondere jaren waarin ik elke stap en elk moment van de kinderen van zo dichtbij mocht meemaken. Eke dag de limo of thee momenten uit school, het luisteren naar de schoolverhalen en alle vriendjes die in en uit lopen.

In die acht jaar hebben we ook de diepe diepte punten in ons gezin gehad toen mijn hubbie met een burnout thuis kwam te zitten.
Maar wat waren en zijn we dankbaar dat ik toen gewoon thuis was. Thuis om er voor hem en de kinderen te zijn. Thuis om hem te kunnen ontlasten.
Thuis om er voor te zorgen dat alles gewoon doordraaide.

De afgelopen maanden hebben we heel wat gesprekken samen gevoerd over hoe het nu gaat en wat onze plannen zijn voor ons gezin. Mijn hubbie heeft al langer aangegeven dat hij het heel fijn zou vinden om de werkdruk te verminderen en 4 dagen in de week te gaan werken.
Dit kost wel in de portemonnee veel geld. Na heel lang wikken en wegen toch besloten dat ik weer op zoek ga naar een baan.

Slik... voor ons beide want het komt er dan toch van. We hebben er in der tijd heel bewust voor gekozen dat ik thuis zou blijven bij de kinderen zodat we geen opvang nodig zouden hebben, maar zelf onze kinderen groot konden brengen. Daar zal nu toch enig sinds verandering in komen.
Onze oudste gaat volgend jaar naar de middel baren school. Onze middelste kanjer gaat naar groep 7 en onze kleine diva gat vanaf oktober naar de kleuterschool.

Acht jaar lang niet buitenshuis gewerkt buiten het vrijwilligerswerk in de kringloopwinkel om.
Twee weken geleden dan echt besloten, ik ga op zoek naar een baan. Nu ben ik niet iemand die perse terug wil in mijn oude werk. Mijn bevoegdheden ben ik kwijt geraakt doordat ik er zo lang uit ben geweest. Voorheen heb ik gewerkt als verzorgende in een verzorgingshuis bij ons in het dorp.
De directeur is op dit moment bezig om naast ons huis een voorziening te bouwen voor ouderen. Tijdens deze informatie avond sprak ik hem en doordat ik al eerder bij hem gewerkt had raakte we aan de praat. Gekscherend zei ik, wanneer het af is ga ik solliciteren hoor! waarop zijn antwoord was, maar dan krijg je geen reiskosten vergoeding haha....

Die avond ging ik naar huis en de volgende dag kroop ik achter internet.
Even kijken op de site van het verzorgingshuis.
Tot mijn verbazing stond er een vacature op voor helpende niveau 2 op de afdeling waar ik voorheen ook gewerkt had.
Helpende is wel lager qua niveau dan wat ik hiervoor had gedaan, maar dat maakt mij echt niets uit.
Zal ik? de brieven konden ingestuurd worden tot 15 juni 2015.
Ohh wat een knoop kwam er in mijn maag.

Toch alles uitgeprint zodat ik kon gaan opzoeken wat nodig is om te solliciteren.
Toen mijn hubbie thuiskwam en de papieren op tafel zag was het voor hem ook even erg slikken. Pff nu is t echt he?
Gistermiddag heb ik de hele stapel papieren afgegeven bij het verzorgingshuis.
Nu is het afwachten.

Hopelijk wordt ik uitgenodigd voor een gesprek. Dan kan ik daar weer eens in oefenen. Ik ga er namelijk niet vanuit dat ik aangenomen zal worden, maar het gesprek op zich zou alweer zo een leer moment zijn. Hoe gaat z'n gesprek ook al weer. Wat verwachten ze van mij als kandidaat. Hoeveel andere zullen er zijn. Zoveel vragen suizen door mijn hoofd.
Onnoemlijk spannend vind ik het, maar mijn hart maakt ook wel een vreugde sprongetje. Hopelijk lukt het en kan mijn man 1 dag in de week minder gaan werken zodat de druk er voor hem wat af is.


Liefs Zus en Trijntje

p.s. Na het schrijven van deze blog krijg ik een mail van ze. Mijn brief is in goede orde ontvangen.
Echter de vacature had nooit op de site geplaatst mogen worden omdat het enkel om een interne vacature gaat. Wanneer ze 25 juni geen geschikte kandidaat hebben gevonden, dan zijn de interne sollicitaties, gaat hij officieel de deur uit voor mensen van buitenaf.
Ik kom dus in de bak...
Afwachten.....

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Laat gerust een berichtje achter ....