donderdag 24 september 2015

God had mijn hubbie voor mij op het oog


Wat is het huwelijk toch iets unieks eigenlijk.
M'n hubbie en ik zijn inmiddels ruim 16 jaar getrouwd.
In die 16 jaar zijn er heel wat hobbels geweest die we samen hebben moeten nemen.
Hobbels die ons overkwamen, waar we doorheen moesten gaan, maar die ons ook gevormd hebben als echtpaar.


De eerste hobbel die wij samen moesten nemen was het feit dat mijn schoonvader kwam te overlijden twee weken voor ons huwelijk.
Ons huwelijk hebben we toen een paar weken uitgesteld, maar 6 weken na zijn overleden traden wij in het huwelijksbootje.
Een valse start? Een dag met veel schaduw? Een dag met verdriet? Maar wel onze dag! De dag dat we ja tegen elkaar zeiden. Niet voor even maar voor de rest van ons leven.

Die start heeft er wel voor gezorgd dat we, ook al waren we nog jong (21 en 24) wel al direct met elkaars verdriet te maken kregen. Dat heeft ons veel opgeleverd.
Door die gebeurtenis konden we altijd bij elkaar terecht met ons verdriet.
Dat was niet gek of vreemd.

Het huwelijk is z'n bijzondere verbintenis.
Elke hobbel hebben we samen, met elkaar en met God kunnen nemen in ons huwelijk. We zijn daardoor zo veel dichter naar elkaar toe gegroeid. En dat terwijl ik me wel degelijk bewust ben van het feit dat dat lang niet voor iedereen vanzelfsprekend is.
Groeien naar elkaar, verbonden zijn met de ander. Heel dichtbij zijn.

En natuurlijk weet ik ook dat er dagen tussen zitten dat t even anders gaat en dat we niet zo heel dicht naast elkaar staan, maar als ik terug kijk op de afgelopen 16 jaar dan zie ik zulke stappen voorwaarts. Niet bij elkaar vandaan maar juist elke keer dichter naar elkaar toe.

Maar wat ik ook op de dag van vandaag weet is dat God mijn hubbie op het oog had voor mij.
God heeft Hem aan mij gegeven en andersom.
Zijn plan stond allang vast. Hoe bijzonder om door die ogen naar je hubbie te mogen kijken.
Wetend dat God hem speciaal voor mij heeft uitgekozen. Om te koesteren, van te houden, er voor hem te zijn en lief te hebben.

En dan het praktische handen en voeten geven. Daar zijn we niet altijd even goed in om elkaar genoeg aandacht en tijd te geven. Echte tijd samen door te brengen. Daar zijn we al 16 jaar mee bezig om dat te leren.
En ach het hoeft vaak niet veel geld te kosten of uren de tijd in beslag te nemen. Savonds een rondje lopen samen als de jongste ligt en de oudste nog even op de bank hangt, samen smorgens voordat de rest wakker wordt een kop koffie drinken...
maar niet alleen samen dingen doen is belangrijk.

Een poosje heb ik de gebedskaartjes van de site http://timewarpwife.com/ gebruikt om elke avond voor mijn hubbie te bidden.
Elke dag aandacht voor een ander specifiek onderwerp.
Ik vond het soms lastig om precies te ontdekken wat er staat op deze kaartjes omdat mijn engels niet altijd even goed is.
Tot mijn grootte verrassing kwam ik laatst op de site van Mirjam de kaartjes vertaald tegen. Geweldig!!
http://geloof-huwelijk-gezin.blogspot.nl/2013/01/31-gebeden-voor-mijn-echtgenoot.html
Ik vind dit echt een aanrader voor elke vrouw.
Bidden voor je kinderen is belangrijk maar bidden voor je man is net zo belangrijk.

Deze kaartjes zijn inmiddels uitgeprint en liggen naast mijn bed.
Ik heb besloten het weer op te pakken, doen jullie mee??

Daarnaast hebben we besloten om de marriage couse te gaan volgen.
Een A.P.K voor je huwelijk.
Hier de promo er van....



Wanneer we zijn geweest zal ik er vast eens op terug komen.
We gaan niet naar de mariagge course  omdat het niet goed zou gaan tussen ons, maar juist omdat we denken dat het altijd nog beter kan.

Liefs Zus en Trijntje

1 opmerking:

Laat gerust een berichtje achter ....