vrijdag 4 september 2015

Niet normaal!

Opgebeld worden met de mededeling waar je blijft voor je sollicitatie gesprek is een rare gewaarwording. De mail die ze zeggen te hebben verstuurd is in onze inbox, spambox, prullenbak of anders echt niet te vinden.
Inmiddels ben ik er over heen.
Het is goed zo, moest zo zijn denk ik dan maar.
Wanneer mijn plekje daar zou zijn komt er wel weer wat langs.

Vandaag druk bezig met sollicitatiebrieven schrijven.
Het blijft niet mijn hobby om die brieven in elkaar te flansen. Je zelf moeten verkopen.
Het voelt niet vertrouwd zeg maar. Ik ben niet een persoon die zichzelf makkelijk verkoopt denk al zal dat in deze tijd toch moeten.
Weten wat je sterke en minder sterke kanten zijn.
Eigenlijk lijkt het solliciteren ook als een soort ontdekkingstocht naar jezelf.
Hoe sta ik er voor wat zijn mijn wensen. Wat wil ik zelf eigenlijk.

Bezig met twee verschillende sollicitatiebrieven.
Een voor afdelingsassistent in het ziekenhuis op de ic. Een geweldige vacature. Een proef van een half jaar, het lijkt me een super uitdaging. Een nieuw in te vullen werkplek.
De andere vacature is er een als kraamverzorgster met als bijkomende taak diensten in het Ronald mc Donald huis. Ook alweer z'n leuke vacature.
De brieven worden totaal verschillend, maar overlappen elkaar toch ook wel weer.
Ik vind het stiekem toch best een pittige klus.

Maar na een paar uur staren op de brieven moet ik nu toch even afstand nemen.
De ene brief was echt helemaal klaar, die is dus inmiddels verstuurd. De andere is al een heel eind, maar nog niet af.
Toch moet ik nu even afstand nemen merk ik.
Ik loop vast, zie het even niet meer :)
Maandag ga ik er mee verder. De vacature hoeft er nog niet direct uit.
Heb nog even speling qua tijd.


Eerst me maar even richten op iets totaal anders.


Morgen mogen we weer met een stand staan voor Tinkahelpt.com op de braderie.
Zin in. Een intensieve dag maar wat hebben we een belangrijk verhaal te vertellen.

Onze vriendin woont en werkt in Thailand en zet zich in tegen mensenhandel in de ruimste zin van het woord.
vorige week stuurde ze ons een foto....
Deze foto....

Ik heb gebruld boven de foto...
Er gaat zoveel mis in de wereld.

Morgen zal ik het verhaal van dit meisje vertellen. Aan voorbijgangers laten zien. Dit is niet normaal. Wanneer je zelf kijkt naar je eigen dochter van 3 dan schreeuwt je hart naar God!
Alleen met Zijn hulp kunnen we hier iets aan doen. Kan onze vriendin zich met een heel team blijven inzetten. Dit mag niet. Dit kleine meisje moet spelen met poppen of knutselen met vriendinnetjes ipv haar lichaampje afstaan aan mannen die er veel geld voor neer leggen om haar te gebruiken, misbruiken, te doen met haar wat ze willen....
Dat ben ik hier vanuit Nederland haar verschuldigd. Dat ik mensen er van bewust maak.
Dat ik bid voor haar, voor haar moeder...
Ze is een kind van een vader en een moeder, wie zijn ze, weten ze wat er met hun dochter gebeurd, staat haar moeder er achter te dansen? is dit een wanhoopsdaad?




Morgen is dus een belangrijke dag....
We proberen geld op te halen zodat Tinka haar werk kan voortzetten, maar daarnaast proberen we ook mensen aan het denken te zetten.
Bewust te maken wat er speelt in Thailand.
Eerst onze kleine diva extra knuffelen, zeggen hoeveel ik van haar hou, even samen wat kleuren...

Liefs Zus en Trijntje




Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Laat gerust een berichtje achter ....