donderdag 12 november 2015

Geduld

Het geduld is op....
We zijn moe, op aan het raken.

Even terug in de tijd....
Na de zomervakantie ging het prima met onze middelste kanjer.
Naarmate de tijd verstreek ging het weer bergafwaarts.
We hebben wel goede weken er tussen zitten en dan gaat het echt heel erg goed.
Maar over het algemeen ging het wel weer achteruit met hem.
Niet alleen wij raken op maar vooral onze kanjer is echt op.
Kan niet meer. Zijn hoofd zit zo vol hij weet het zelf ook niet meer.

Elke keer weer de gesprekken bij het Riagg leverde totaal niet op wat we wilde, wat we hoopte, droomde....
Elke keer weer nog een maand aankijken, kijken of er op school, thuis, of... nog iets te halen viel.
Alles wat we kunnen doen we al, doet school al, t is klaar!

Z'n anderhalve week geleden hadden we weer een gesprek. Mijn hubbie en ik samen.
Toen ze zei dat ze contact wilde opnemen met school om te kijken wat daar eventueel nog te halen viel brak ik.
Ik begon enorm te huilen. Intens verdrietig, moe gestreden....
Het gaat niet meer. We willen niet nog meer "kijken of er nog wat te halen valt"
Na 6,5 jaar ploeteren is het genoeg geweest.

We hebben de knoop door moeten hakken.
Niet alleen voor onszelf maar zeker ook voor onze kanjer.
Als hij zegt dat hij na z'n enorme woedeaanval alleen maar denkt was ik er maar niet geweest, was ik maar dood, dan is dat signaal genoeg voor ons, er moet iets gebeuren.

We gaan dus starten met medicijnen.
Vreselijk spannend vinden we dat.
Afgelopen dinsdagmiddag moesten we met z'n drieen terug komen om te bespreken welke medicijnen het gaan worden en hoe we gaan opbouwen.
Met een knoop in onze maag zijn we heen gegaan.
Een erg vriendelijke, wat oudere, psychiater zat er tegenover ons. Ze stelde onze kanjer enorm veel vragen, woog hem en nam zijn lengte op en bloeddruk.
Een gezonde jongenman ben je kerel!

Uiteindelijk is er gekozen voor Medikinet met als aanvulling van Methylfenidaat.
We starten met 10 mg en hogen per week met 10 mg op.
Ohh wat zijn we zenuwachtig.
Zolang proberen tegen te houden, andere dingen proberen, maar we verlangen er zo intens naar dat onze kanjer rust krijgt in zijn hoofd en in zijn zijn....
Hij s moe, op... Wij zijn moe en op....
We tellen af naar het moment dat hij met een lag opstaat en met een lach naar bed gaat....
Ohh we hopen en bidden dat dit middel mag aanslaan, dat hij geen last zal hebben van bijwerkingen. Dat hij er goed op mag reageren.
We verlangen er naar.

Zaterdag gaan we starten....
Wordt vervolgd....

Liefs Zus en Trijntje



1 opmerking:

  1. O, dat klinkt niet goed. Ik vind het heel dapper van jullie dat je aan medicijnen begint. Wij zijn begonnen met medicijnen toen M. in groep 6 zat. Nu is ze 15 en hoopt dit jaar examen te doen. Het is niet altijd leuk maar wij hebben er nooit spijt van gehad. We zeggen tegen haar: 'Als je uit de puberteit bent mag je stoppen. Nu heb je het nog nodig!'

    Het was wel een zoektocht naar de juiste medicijnen. Het medicijn dat jij noemt had op den duur te veel bijwerkingen voor haar. Ze gebruikt nu al bijna vier jaar iets anders. Het wordt niet vergoed maar werkt beter.

    Als je ooit vragen hebt over medicijn, gedrag etc of gewoon je ei kwijt wilt: mail gerust. aritha apestaartje hetnet punt com

    BeantwoordenVerwijderen

Laat gerust een berichtje achter ....