Skype naar de andere kant van de wereld

Soms zijn er dingen die zo mega veel energie kosten en dan achteraf zo enorm meevallen en zelfs een enorme verlichting geven.

Al weken loop ik met onze vriendin in mijn hoofd die woont en werkt in Thailand. Samen met Zus vorm ik haar thuisfront hier in Nederland. Weken denken, bidden, woelen in bed gaan er voorbij.
Ik kan haar niet datgene geven wat ze nodig heeft en verdiend. Ik kan niet voldoen aan mijn "verplichting" die ik heb tegenover haar om haar thuisfront hier in Nederland te zijn.

Het heeft me zoveel tranen gekost.
Ik wil er heel graag voor haar zijn, maar ik merk ook dat door de thuis situatie ik niet kan doen waarvoor ik de taak heb aangenomen. Ik kan mij niet voor de volle honderd procent inzetten op dit moment en dat verdiend zij wel.
Na lang bidden heeft God mij de rust gegeven die ik nodig had. Die ik zocht.
Van de week was het voor mij echt duidelijk.
Ik moest mijn taak als thuisfrontlid neer gaan leggen. Neer leggen omdat ik alle aandacht nodig heb voor ons gezin op dit moment.
Omdat het met onze middelste zoon niet lekker loopt allemaal en het mij steeds meer energie gaat kosten moet ik knopen doorhakken. Moet ik beslissingen nemen die ons gezin ten goede komen en dat is dit er een van.

Met zweet in mijn handen en knikkende knieën ging ik skype.
Ze is op dit moment met haar man en kids op verlof in Brazilië.
Omdat mijn zus ziek is en dit veel energie kost had ook zij besloten haar taken als thuisfront neer te leggen. We stonden er samen in en hebben dus besloten er samen mee te stoppen.

De telefoon ging over en ik was echt gruwelijk zenuwachtig. Eerst gevraagd hoe het ging, hoe het was om na ruim twee jaar terug te zijn in Brazilie. Hoe het was verandert of juist niet. Hoe het ging met het centrum wat ze hadden opgezet. Hoe het was met de kinderen die ze daar hadden leren kennen en hadden begeleid.
Daarna even bijkletsen over hoe het hier in Nederland allemaal ging met mijn Zus en bij ons in het gezin. Want ondanks dat we zo ver bij elkaar vandaan wonen weten we wel van elkaar hoe het met elkaar gaat. Onze vriendschap is hecht. Is echt. Is niet van even  maar is diep.

We kunnen alles tegen elkaar zeggen. Zien elkaar niet veel, spreken elkaar ook niet heel veel maar weten altijd dat het goed is. Nu moest ik haar vertellen dat ik voor ons gezin koos. Dat ik "iets" waar ik heel veel van hou moet gaan loslaten. Zodat ze krijgt wat ze verdient. Iemand die vol gaat om haar naam en werk bekend te houden hier in Nederland. Het viel mij, het viel ons zwaar, maar haar reactie was zo onwijs warm, intens, goed, geruststellend.... Samen hebben we gehuild. Ze wist dat het er aan zat te komen, toch valt t ons allemaal even heel zwaar. We zijn of waren een heel goed en hecht team. Een team wat precies wist wat we aan elkaar hadden. De en was hier goed in de ander was daar goed in. Het liep altijd soepel en als vanzelf....

Nu gaan we dat los laten, overdragen aan een ander.
Biddend gaan we er in om te kijken en ons te laten leiden aan wie we het over mogen dragen.
Een keuze maken voor ons gezin.
maar ook een keuze maken zodat tinka weer iemand achter haar krijgt die haar weer voor de volle 100 % warm wil houden hier in Nederland. Die daar de energie voor heeft, de passie en de drive...
God is groot en laat niet los waaraan hij is begonnen. Dat geld voor het werk wat Tinka en Eduardo in Thailand doen, maar dat geld ook voor ons als gezin hier in Nederland.

Er staat voor ons weer een spannende week voor de deur.
De medicijnen doen absoluut niet wat we hadden gehoopt.
onzekerheden ten top op dit moment voor ons. Maar ook nu mag ik Gods leiding ervaren en daar ben ik Hem intens dankbaar voor.


Wil je meer informatie over het werk van Tinka in Thailand kijk dan op www.tinkahelpt.com

Liefs Zus en Trijntje