vrijdag 9 december 2016

Sprong in het diepe




In ons gezin speelt al geruime tijd van alles....
Afgelopen zomer hebben we de knoop doorgehakt als gezin.
We gaan een nieuw thuis zoeken voor ons gezin.
De aanleiding daarvoor speelt al jaren.
Al jaren zegt mijn hubbie dat hij wel eens iets totaal anders zou willen doen.
Daar hebben we echter nooit concreet iets mee gedaan.
Je hoort een liedje van Mattijn Buwalda waarin hij zing; "Ik heb gebeden om verandering terwijl ik steeds hetzelfde deed"en dan opeens valt t kwartje....

Samen heel veel in de zomervakantie over gesproken.
Wat willen we, wat zou goed zijn voor ons gezin.
Totdat mijn hubbie het hardop zei; ik zou graag een camping beginnen of iets in de recreatie. ik zeg het al jaren en doe er niets mee.
wetend dat het een dure stap kan zijn die ons veel zal kosten hebben we met elkaar afgesproken dat als het echt zo zou moeten zijn dat we met ons gezin zouden moeten verhuizen, hetzij een camping of iets dan zou dat binnen afzienbare tijd op ons pad moeten komen in een straal van een half uur rijden van ons huis nu.
Dit omdat onze ouders er niet jonger op worden. We willen er graag voor hun zijn end at gaat lastiger als je echt verder weg zou wonen.

de volgende dag open ik de pagina van camping te koop en wat staat daar tot onze verbazing: nieuw in de verkoop een camping op 28 minuten rijden vanaf ons huis!
En dan....
Een sprong in het diepe.
Hier moesten we natuurlijk iets mee.
Z'n drie maanden zijn we er intensief mee bezig geweest. Mailen met eigenaren, er heen, het voelen en beleven van de omgeving en de camping. Scholen in de buurt opzoeken en gesprekken met een financieel adviseur. Na heel wat berekenen en de jaarstukken bestuderen zijn we tot de conclusie gekomen dat deze camping niet onze plek kan worden. Mijn hubbie zou dan de camping kunnen runnen maar om financieel het hoofd boven water te houden zou ik dan fulltime moeten gaan werken. Een optie die voor ons gezin niet als goede optie voelt.

we hebben er met de kids heel veel over gesproken en ook zij zijn op de camping geweest, hebben de omgeving bekeken en het voelde goed.
Onze middelste kanjer zat op een vlondertje te staren over het water en zei met een diepe zucht: wat zou ik hier gelukkig worden zeg!

Voor ons reden genoeg om toch de sprong te wagen en niet direct op zoek te gaan naar een camping maar wel naar een ander thuis voor ons gezin. Een thuis waar we ons allemaal goed voelen. Een thuis wat binnen een half uur van hier te rijden is.

Mattijn zingt verder in het lied: het is spannend het is eng, maar sinds wanneer is dat een reden om iets niet te doen!

Dat nummer heeft veel betekenis op dit moment voor ons.

Ons huis zijn we nu verkoopklaar aan het maken.
Er worden spullen uitgezocht, dozen ingepakt en elke dag op funda gekeken.
Het is een spannende tijd.
Maar wel een tijd waarin we met elkaar in gesprek blijven. Waar we willen dat onze neuzen dezelfde kant op blijven staan. Niet alleen voor ons zal het anders worden, maar zeker ook voor onze kinderen. Zij zullen er voor de volle 100% ook voor moeten willen gaan.
Dat is op dit moment zo.
We beleven deze periode echt als samen.

God zal ons ons nieuwe thuis wijzen. Op Zijn tijd zullen we het vinden.
Hij laat elke keer weer zien hoe geweldig groot hij is. Zijn plan met ons als gezin staat vast.
Inmiddels zijn wij zover dat we dingen los durven laten hoe moeilijk dat ook is. Maar met Zijn kracht en nabijheid weten we als gezin zeker dat dat goed komt.

Liefs Zus en Trijntje

vrijdag 18 november 2016

Blogstilte...

17 juli voor het laatst geschreven.
De moed om opnieuw in de pen te kruipen was er lange tijd niet.
Wat moest ik schrijven en vooral hoe moest ik schrijven.

Het is misschien het beste om niet alles te gaan benoemen hoe het gegaan is maar verder te gaan waar we nu staan.

Inmiddels bij de Bascule aangekomen.
Onze middelste kanjer heeft weer vee onderzoeken acter de rus maar nu wel een definitieve diagnose.
Na zeven jaar tobben zijn ze er uit.

Onze kanjer heeft pdd-nos en adhd.

Met een dosis aan informatie zijn we nu me

t vallen en opstaan aan het leren.

Om uit te leggen aan andere wat onze kanjer heeft en wat lastig voor hem is hebben we samen met mijn Zus een a4tje gemaakt. Deze hebben we in de familie en onder onze en zijn vrienden uitgedeeld.
Er kwamen heel wat aha en ohhh momenten.

Hieronder zie je het a4tje wat we hebben gemaakt en wat we in veel situaties gebruiken.


Na het maken van het a4tje heeft het zelfs ons al meerdere malen geholpen.
Voor ons het leerproces net zo groot als voor een ander.
Maar wat zijn we trots op onze kanjer zeg.

Hij gat nu wekelijks naar iemand van de Bascule om samen te stoeien over het onderwerp pdd-nos. Voor hem is het ook een leerproces. Hij komt er ook achter dat hij niet raar is of iets maar dat bepaalde dingen gewoon bij zijn pdd-nos horen. Voor hem ook zo een verandering.


Ik hoop dat ik het schrijven weer weet op te pakken.
Dat et mij weet kracht en nieuwe energie geeft.
Het heeft de afgelopen maanden veel energie gekost en het schrijven lukte ook echt niet.

Na lange tijd weer een lieve groet Zus en Trijntje....


zondag 17 juli 2016

Vakantieperiode breekt aan....

De vakantie staat voor de deur....
6 weken niet het heen en weer gerit van en naar school, naar de korfbal , vriendjes of feestjes van school....
Ohh wat hebben we er met elkaar naar uit gekeken zeg en nu is het zover!

Onze oudste kanjer had al een weekje vrij (op 1 dag na om zijn boeken in te leveren)
en is afgelopen zaterdag op kamp gegaan.
Voor een week met 32 jongens tussen de 13 en 16 jaar!
Hij keek er enorm naar uit.

Mijn blog zal de komende weken stil zijn.
We hebben vakantie!!

Ik wens iedereen een prachtige zomerperiode toe.

Graag wil ik nog een nummer meegeven voor de komende periode...

Liefs en tot over 6 weken....
Zus en Trijntje

donderdag 7 juli 2016

Een gesprek onder t genot van een kop koffie

Z'n twee weken geleden was ik aan het werk toen ik tijdens de pauze in gesprek raakte met een surinaamse mannelijke collega. Hij voed zijn kinderen (17,20 en 22 jaar) alleenstaand op.

We spraken over de dingen waar je tegen aan kon lopen. Over regels die gesteld worden.
Over of je streng bent tegenover je kinderen wat wel of niet mag.

Onze kids zijn nu 4 jaar, een meisje, 11 en 13 jaar zijn jongens.
Hij vroeg mij toen of er jongens vriendjes over de vloer mogen komen als mijn man en ik niet thuis aanwezig zijn.
Ik antwoorden met een volmondige ja.
De vriendjes van onze kids zijn tenslotte welkom hier in huis.

Uit het niets zegt hij : "Ohh mogen die vriendjes dat? Weet jij wat die piemel van dat vriendje doet? Je dochter is 4! wat als ze 8 is en de vriendjes van je jongens zijn 15 en 17? Wat als jij er niet bent en ze gaan aan jou meisje zitten? Ohhh nee geen vriendjes in huis als jij niet thuis bent hoor! Als je dat nu alvast aanwend zijn jou jongens als ze groter zijn niet anders gewend en is het normaal dat er geen vriendjes binnen komen als jij niet thuis ben!!"

Daar zit je dan met je mond vol tanden en een hoofd dat aan het tollen is.
Whaa hij heeft gelijk of is het te overdreven, ohh wat moet ik hier mee.

Eenmaal thuis er toch met mijn hubbie over gesproken.
Hij was eerst stil, je zag m denken en zei toen: "Hij heeft gewoon gelijk!"

Kijk ik kan er inderdaad van uit gaan dat het altijd goed zal gaan en dat er geen gekke dingen gebeuren. Maar wat als? Stel dat er wel wat gebeurd over een paar jaar met onze kleine diva. Wat dan?

Nadat we er lang over hebben gesproken samen hebben we onze jongens er bij gehaald.
Met hun open en eerlijk gesproken en tot onze verbazing zeiden ze uit zichzelf: Oke duidelijk vanaf nu komen er geen jongens meer binnen als jullie niet thuis zijn.
En eerlijk waar, vanaf dat moment is dat ook niet meer gebeurd. Ze weten het, en doen het gewoon.
Als er een vriendje voor de deur staat zeggen ze dat het niet uitkomt, of ze gaan naar buiten of....
Kijk de jongens zijn nu enkel even voor een boodschap alleen met hun zusje thuis. Maar in de toekomst zal dit zeker meer gebeuren. Nu leren ze het zichzelf alvast aan zodat het straks normaal is als ze ouder zijn.

Ohh wat ben ik, wat zijn mijn hubbie en ik dankbaar dat ik dat gesprek met die collega mocht hebben.
Ik heb het hem ook verteld. en hij was er blij mee. Soms moet je dingen horen van ouders die al verder op hun weg van het ouderschap zijn.

We hebben dit natuurlijk ook besproken met mijn zus. Zij heeft 1 dochter en die speelt geregeld met jongens. Soms ook alleen....

De zin "Weet jij wat de piemel van dat vriendje doet" blijft maar in mijn hoofd tollen.
Dat weet ik inderdaad niet. Ik wil ze wel vertrouwen, maar om mijn meisje te beschermen moet ik ze vooraf niet vertrouwen.....
Het is een soort van bewustwording.
Geen vingertje in de lucht van "Moet je nou eens even goed opletten" maar een handreiking.

Wie weet heb je er wat aan, kun je er wat mee of iemand in je omgeving.





Liefs Zus en Trijntje

maandag 4 juli 2016

Ziekenhuisgangen...

Ziekenhuisgangen....
Wat zijn ze leeg en wat zijn ze vaak stil. 
Mensen lopen wat heen en weer. 

Een vrouw in een lange jas loopt op hoge hakken en komt al klik klakkend aanlopen. 
Als ze vlakbij is begint ze op haar tenen te lopen zodat ze minder geluid maakt.
Daar zit je dan....
Poli dermatologie. Links van ons de wachtgang voor de ctg's rechts de kaakchirurg.
Een meisje zit daar samen met haar moeder. De deur gaat open en een vrouw in een lange witte jas komt haar ophalen. De bangheid is van het gezicht van het meisje af te lezen. Haar moeder wil graag mee maar mag niet. "We leggen haar alles goed uit, t komt echt goed."
Pff wat een rotwoorden. Nu moet ze alleen.....
De deuren zwiepen open en weer dicht...

Ondertussen wordt mijn hubbie naar binnen geroepen. Ook hij moet alleen naar binnen. Ze gaan een moedervlek bij m weghalen die er " onrustig" uit ziet...
Er lopen er artsen en verpleegkundige al pratend en druk lachend voorbij. 
Een kop koffie in hun hand. Ze praten over diensten die over genomen moesten worden. 
Een verpleegkundige praat luid over allemaal patienten die ze had gezien terwijl ze ze niet kende en dat ze zich daar zeer vervelend over voelde. "Waarom wordt ik dan op eens daar zomaar ingedeeld, ik begrijp er niets van"
Info waar ik niets aan heb maar wat ik noodgedwongen allemaal zie gebeuren.

Links van me wordt ondertussen en meneer geroepen.
Ahh u bent meneer..... en komt voor een hartfilmpje.
Zijn vrouw zit tegen over hem en geeft antwoord voor meneer.
Komt u mee meneer het is zo klaar.
Mevrouw staat op om haar man overeind te helpen en zegt vriendelijk tegen de zuster dat ze mee naar binnen gaat.
De zuster lacht het weg en zegt "nou mevrouw er is niet veel aan hoor en het is zo klaar, wacht hier maar even" Waarop de vrouw standvastig blijft en arm in arm gewoon de spreekkamer in loopt. Deur dicht....

Een trollie komt voorbij met allemaal potjes er op. voorzien van stickers.
Nieuwsgierig als ik ben zit ik te prakkiseren wat er in zou zitten.
Vanaf de andere kant komt er een koffiekar aanrijden. De koffiekannen zijn leeg ik ga even nieuwe halen roept de vriendelijke dame die er achter loopt.

Wow wat gebeurd er toch veel. Allemaal prikkels, allemaal dingen die je bewust of onbewust ziet gebeuren. Zo veel, te veel eigenlijk.

Op dat moment zwiept de deur van de behandelkamer open. Mijn hubbie is klaar.
het is allemaal goed gegaan. Op nar huis!

We zijn er maar een ruim half uur geweest en in dat half uur heb ik maar een heel klein stukje van het ziekenhuis gezien. 

Ik ben er achter. Ziekenhuisgangen, ze zijn niets voor mij.
Te druk, te veel te zien, horen ervaren....

Niet om er te wachten op je beurt, maar zeker niet om er te werken....

Soms ontkom je er niet aan en moet je er veel naar toe.
Soms kan je je wellicht afsluiten voor wat er allemaal om je heen gebeurd. 
Soms zal het ook te veel kunnen zijn.
Te veel prikkels, te veel zien, horen, ruiken, voelen en ervaren....

Ziekenhuisgangen.....
Maar wat ben ik toch ook weer blij dat ze er zijn in Nederland, en dat we er altijd heen kunnen, dat het voor iedereen toegankelijk is als dat nodig is....
Ziekenhuisgangen.....

Liefs Zus en Trijntje....


vrijdag 1 juli 2016

Voorbereidingen 1e rommelmarkt

Eind juli gaan we dan eindelijk samen "ergens staan"
Een wens van ons allebei die al heel lang staat.
kofferbakverkoop apeldoorn!
http://www.meukisleuk.nl/25947/stichting-whoe.html

Al maanden zetten we spullen apart die eigenlijk weg mogen maar te goed zijn om zo weg te doen.

Zoonlief heeft al heel wat jaren spulletjes verzameld van KLM. maar daar zitten inmiddels ook heel wat dubbele items bij.
Die zijn inmiddels verzamelt en zijn zorgvuldig in dozen gestopt en staan klaar voor vertrek. Op zoek naar een nieuwe eigenaar.
Ook kledingkasten worden uitgezocht en zelfs manlief komt met dingen aansjouwen of het misschien iets is voor de rommelmarkt.

Vandaag met onze middelste kanjer het plan van aanpak besproken.
Wat moeten we doen, hoe willen we het doen en wat moet daarvoor gebeuren.


1) We willen opvallen tussen alle kraampjes
Dus: We nemen de partytent mee en een stel slingers om de boel te versieren.
We maken borden met daarop groot prijzen van alles in deze doos 1 euro p.s. enz.
2) We willen zo min mogelijk mee naar huis terug moeten nemen
Dus we gaan voor kleine maar wel rieele prijsjes. Zorgen voor blikvangers om zo mensen te trekken.
3) We hebben 1 auto te vullen, maar die zit zo vol
Dus: we zorgen dat we een dakkoffer mee kunnen nemen en kunnen zo nog meer spullen meenemen.
4) We willen zelf ook een gezellige dag hebben
Dus: nemen veel lekkers, stoelen om op te zitten mee en.... nodige opa en oma uit om naast ons met een kraam te komen staan. (Inmiddels is dat gedaan en zijn ook zij druk bezig met de voorbereidingen)
5) We willen een breed publiek trekken
Dus zorgen we er voor dat er voor veel wat wils is. Van kleding tot speelgoed, van boeken tot klm spullen, van pastel petrus regout tot huis tuin en keuken spulletjes, enz.
6) we willen overzicht
Dus we zoeken van te voren alles goed uit. Stukke spullen gaan niet mee, boeken bij boeken, speelgoed bij speelgoed en kleding zoveel mogelijk op maat.
7) we willen hoogte in ons stalletje
Dus we hopen dat er een tafel (camping) of iets mee kan om daar belangrijke mooie spullen op te kunnen etaleren.
8) we willen plezier
Dus beginnen we op tijd!



We hebben er zin in en kijken er naar uit.
Wij gaan met 1 auto met dakkoffer,
Mijn ouders met een auto met aanhangwagen.
We kijken er echt enorm naar uit en willen goed voorbereid op pad gaan. Vandaar dat we nu al beginnen en niet pas een paar dagen van te voren.
Nee dan moet alles klaar staan en alleen maar in de auto geladen hoeven worden....
Ohh wat zal het een feest zijn.
Of we nou veel of weinig verkopen, wij gaan een geweldige dag hebben met elkaar.

Nu snel weer verder met uitzoeken!!

Liefs Zus en Trijntje



donderdag 30 juni 2016

Schrijffouten of was het nou schrijfvouten

Op een FB site met andere bloggers kwam een vraag naar voren.
Waar erger je je aan bij het lezen van andere blogs.

Wat een kritiek was dat zeg.
De een ergerde zich aan te lange stukken, de ander aan te korte, de volgende aan hoofdletters die missen, punten, komma's....
Maar de meeste aan spelfouten.

Zal ik reageren, wat zal ik schrijven. stukje geschreven, nee toch te direct, weer weghalen maar.
Wachten, morgen misschien reageren. Nee nog te fel.
Niet reageren dan maar.
Dat was de beste optie.

Waarom.
Omdat ik mij eigenlijk groen en geen ergerde.


Ik heb Dyslexie. Dat woord alleen al zoek ik even op op google omdat ik niet weet of ik het wel goed heb geschreven.

Met mijn blogs schrijf ik dingen van me af, heerlijk vind ik dat.
Als mensen zich ergeren aan de spelfouten....
Ja wat moet ik daar dan mee. Stoppen met schrijven omdat een ander het vervelend vind dat er een d of een t verkeerd staat of een woord verkeerd is geschreven.

Na die vraag ben ik echt gaan nadenken.
Waar schrijf ik voor.

Nou ik ben er achter.
Ik schrijf niet voor de ander, maar voor mezelf.
En als een ander het leest, welkom!
Ik hoop dat je je soms voelt aangesproken of verrast. Soms een herkenning ziet in mijn verhaal of juist een frisse nieuwe kijk op iets.

Voel je welkom als je om de spelfouten heen kunt lezen, voel je welkom als je me neemt zoals ik ben.
met mijn fouten en gebreken....

Kun je daar niet omheen lezen of kijken.
Weet dan dat we allemaal onze gebreken hebben, maar er altijd Iemand is die wel om al die gebreken heen kan en wil kijken.

Mijn hemelse Vader vind mij mooi met al mijn gebreken en spelfouten.
Hij neemt me zoals ik ben, en ach....
Dan kan de rest mij eigenlijk gestolen worden!

Een lieve schrijversgroet Zus en Trijntje




maandag 6 juni 2016

Familiegesprek

Oke t is duidelijk...
Ik ben 8 jaar bewust thuis gebleven en heb mn kids te erg in de watten gelegd.
Bed opmaken, gordijnen open, container naar de weg brengen, broodtrommels uit schooltassen halen, verdwaalde kleren van de vloer in de wasmand gooien...
Acht jaar lang heb ik dat met enorm veel liefde en plezier gedaan....

Maar....
Nu dat ik buiten de deur werk gaan de gordijnen niet meer vanzelf open. Komt de vloer met was maar niet leeg, liggen er 4 doppers en drie broodtrommels in een hoek van de slaapkamer te stinken en wordt het huiswerk minder gemaakt.

Tijd voor een familie gesprek.
Op t krijtbord in de woonkamer schreef ik het gister met grote letters op.
18.00 uur familiegesprek op de bank.

Onze kleine diva van 4.5 het even uit gelegd.
Haar reactie was ronduit hilarische...
Ohh een familie gesprek, komen opa en oma en tante en mientje dan ook?
Te grappig. Enorm gelachen en toen uitgelegd dat t met ons gezin was. Dus eigenlijk een gezinsgesprek.
Ze begon te juuchen en te roepen ohh wat leuk!!
Uhh ja nu nog wel ja... Maar wacht maar....

17.55 iedereen zat dus we wilde beginnen, maar onze middelste kanjer was het daar niet mee eens.
Niet omdat hij niet wilde, nee omdat het nog geen 18.00 uur was. En dat was de tijd dat we zouden starten.

Om 18.00 uur gingen we van start.
Het gesprek aangaan.
Vertellen vanuit de ik vorm hoe mijn hubbie en ik ons voelen. Hoe dingen gaan, of juist totaal niet gaan.
Ja er is veel verandert sinds dat ik weer buitenshuis werk.
De oudste twee zijn echter wel in de leeftijd dat ze zelfstandig meer kunnen doen.

Voorbeelden genoemd, dingen besproken en er werd een open en eerlijk gesprek gevoerd met elkaar. Echt met elkaar. Met zn vijfen.

Er zijn afspraken gemaakt en we hebben met elkaar afgesproken dat we ons er aan gaan houden.
De eerste dag zit er bijna op en....
Vanavond hebben we weer om 18.00 uur met elkaar afgesproken. Want t bed was niet automatische opgemaakt. De gordijnen gingen niet vanzelf open en de broodtrommels zitten nog steeds in de tassen....

Geeft totaal niets, we zijn aant leren, maar we blijven er over praten. Met elkaar in gesprek blijven.
Er komt vast een dag dat de gordijnen open gaan en t raam open gezet wordt door zoonlief zelf....

rietje of.... geduld

De afgelopen tijd veel gewerkt, maar met enorm veel plezier.
Wat blijft het toch interessant om niet via de organisatie zelf te werken maar van buitenaf te komen.
Op tijden die ons gezin uitkomt.
niet alle rompslomp er om heen hebben en dus meer tijd aan het bed kunnen besteden.
vandaag werd dat weer eens (pijnlijk) duidelijk.
een mevrouw die de hele dag op bed doorbrengt. ze dronk al een aantal dagen zeer slecht.
Samen met een collega hadden we  het er over.
Ik vind het dan interessant om te kijken hoe het komt dat mevrouw slecht drinkt en of er iets aan te doen is.
Drinken ging niet.
Maar hoe wordt het dan aangeboden.
Via een beker? een rietje? Dat zijn allemaal manieren waarbij mevrouw zelf een actieve eerste rol moet hebben. Mond tuiten of zuigen aan het rietje.
De collega met wie ik dat gesprek ad zei ook, we moeten hier veel creatiever zijn.
Oke er stond verdikkingsmiddel.
alles valt of staat met er tijd in stoppen.
Dat was dus de eerste stap.
Vandaag heb ik 3,5 uur gewerkt en mevrouw heeft 3 bekers sap gedronken.
Sap dik gemaakt en via een lepeltje aangeboden.
De dietiste kwam nog langs samen met de logopediste.
De collega met wie ik eerder het gesprek had gehad had hen gevraagd langs te komen.
Het valt of staat idd met tijd, geduld, creatief zijn en uitproberen.

Ohh mijn hart maakt dan echt een sprongetje als ik dan weet dat ik geen gesprekken hoef te voeren met allerlei mensen, geen MDO's hoef voor te bereiden of andere zaken hoef te regelen, maar gewoon de tijd kan en mag nemen om naast het bed te gaan zitten en mevrouw een glas sap aan te bieden.
Oja en dan ook gelijk even een sopdoek vast te pakken met een emmertje sop en t nachtkastje van mevrouw en haar buurvrouw te soppen... Want ach... Dat was al een tijdje niet gedaan, laten we het daar maar op houden.

I love my job!!

Morgen mag ik weer.... 6,5 uur.... Heerlijk....
Kan er nu alweer blij van worden....

Fijne dag allemaal, Geniet van de zon!

dinsdag 17 mei 2016

Wat zou jij zien?

Terug gaan in de tijd.
Gister waren we met de jongste twee een dagje op stap.
Onze oudste kanjer is nog op opwekking samen met mijn Zus en zwager.
Ze komen vanavond weer thuis.
Eerst met de kids naar een festijn met bouwsteentjes.
Vele stands met prachtige bouwwerken van lego. De ene nog mooier dan de andere.
Uren, dagen en weken hadden deze mensen gebouwd, met prachtige resultaten.
Grote vrachtwagens, hijskranen en boten. Prachtig.
Een man had echter een totaal andere stand.
Hij bouwde zonder voorbeelden.
Alles had hij zelf bedacht en ontworpen.
En juist die tafels waren het mooiste. Er stonden prachtige huizen op, kassen met prachtige bloemen er in. Een schitterende kerk vol met mensen en beschilderde ramen, vijvers, boerderijen en allemaal dieren. Echt om elke minuut weer iets anders in te ontdekken.
Vooral onze jongste was gefascineerd door de kerk.
Ze bleef maar turen door de deur naar binnen.
Prachtig vond ze het.

Zou dat in het echt ook zo zijn als mensen op zondag bij ons naar binnen zouden gluren door de deur.
Zouden ze dan ook gefascineerd kijken wat er allemaal gebeurd. Zouden ze zich dan net zo aangesproken voelen als onze kleine diva nu deed.
Zijn wij met onze kerk een feest om bij binnen te komen.
Hoe staan wij erin.

Wij gaan naar een gemeente die zit in een oude kerk.
Een prachtige oude kerk met glas in lood ramen, met een oude preekstoel, een oud prachtig orgel en ... met een band voorin de kerk.

Er komen wel eens toeristen in de zomer maanden bij onze gemeente naar binnen lopen.
Wat zouden ze denken.
Het motto van onze gemeente is: "Vanuit Gods liefde leven voor Hem en omzien naar elkaar, naar mensen om ons heen."
Stalen wij genoeg naar buiten zodat mensen zich direct thuis voelen.
Dat was een vraag die mij serieus bezig hield toen ik daar zo met onze kleine diva gehurkt voor de ingang van die mooie lego kerk zaten.

Hoe zien mensen jou, hoe kijken mensen naar jou.
Naar de kerk waar je komt. Naar de gemeente waar jij je prettig voelt.

Een vraag die ik mijzelf vaker zal stellen deze week...

Liefs Zus en Trijntje







zaterdag 14 mei 2016

Pak mijn hand nog even beet.

Sinds november afgelopen jaar ben ik weer aan het werk buitenshuis.
Als helpende ben ik aan de slag gegaan omdat mijn BIG registratie verlopen was na 8 jaar bewust thuis te zijn geweest.
Erg? nee helemaal niet.
Via Zorgwerk ben ik aan de slag gegaan. Een soort van uitzendbureau voor de zorg.

Eerst heb ik een aantal weken echt vlak naast ons huis gewerkt in een project kleinschalig wonen voor ouderen. Toen daar wat minder werk was ben ik, heel veilig en wel bij ons in het dorp gebleven maar naar een verpleeghuis gegaan.
Naast dat verpleeghuis staat het verzorgingshuis waar ik acht jaar werkzaam ben geweest als verzorgende. Maar het verpleeghuis kon ik niet. Zo erg ik was er zelfs nog nooit binnen geweest.
Had er ook geen bekende wonen dus had het werkelijk nog nooit van binnen gezien.

De eerste keer gewerkt op de afdeling somatiek.
Dat was duidelijk niet mijn ding. Ik voelde me er niet op mijn gemak op de een of andere manier. Boven in het gebouw bleek de afdeling PG te zitten. Een afdeling voor 2 x 15 bewoners.
Dan daar een keer gaan kijken dus een dienst ingepland.
Vanaf dag 1 was ik verkocht.
Dit was de doelgroep waar ik mij zo prettig voel.

De PG afdeling is een gesloten afdeling.
bewoners wonen er binnen een vleugel van 15 bewoners.
Het gebouw loopt rond dus mensen kunnen binnen in rondjes lopen zonder tegen een blinde muur aan te lopen.
Ze waren de muren aan het opknappen toen ik er voor het eerst kwam en er werd een belevingskamer gerealiseerd. Aan de muren kwamen dingen te hangen met geluid en kleur om aan te draaien, naar te kijken en te voelen.

Toen ik de eerste dag naast een mevrouw ging zitten, mijn hand op haar hand legde en haar goedemiddag zei keek ze op en zei met een brede glimlach, wat fijn dat jij er bent!
Dat gevoel laat mij niet meer los.

Het gevoel van er zijn voor de mensen. Hoe simpel kan het zijn. Een hand, een arm....
http://zusentrijntje.blogspot.nl/2016/02/ongelooflijk-wat-heb-ik-niets-van-mij.html
Hier schreef ik er al kort iets over.

Dementie bij ouderen.
Ik vind het een zeer interessant iets.
Ik probeer er steeds meer over te lezen en te leren.
Er is zoveel over bekend en ook zoveel niet.
Er zijn dingen die in verpleeghuizen worden gedaan, maar er wordt ook zoveel niet gedaan.
Dat vind ik zo fascinerend.
In alle drukte en onzekerheid binnen ons gezin geeft dit werk mij zo enorm veel kracht.
Kracht om uit te zoeken, uit te pluizen hoe dingen zitten.
Ook voor onze middelste kanjer.
Niet stilzitten maar doorzoeken.

Dit weekend mag ik weer twee dagen werken.
Elke keer kijk ik er weer naar uit.
Als mevrouw x met een pop in haar armen al wiegend je tegemoet komt lopen en je haar goedemiddag zegt laat ze je vol trots "haar" kindje zien. Hoe de glimlach mag ontstaan als je zegt zal ik een stukje met u meelopen?

Elk mens is uniek en bijzonder.

Mijn hubbie is samen met onze kleine diva vorige week in het verpleeghuis langs geweest. Om te kijken waar ik werk. Om te kijken wat ik doe.
Achteraf bleek dat mijn hubbie erg onder de indruk was. Hij wist niet wat hij moest verwachten en vond het ook echt lastig. "Maar er liep iemand met een pop in de rondte? iedereen wilde aan onze kleine diva zitten omdat ze haar zo lief vonden? Die man die in dat bed lag ligt daar de hele dag? kunnen ze echt niets meer zelf?"
Het heeft zijn ogen geopend.
Hij heeft ervaren dat mensen met dementie kunnen genieten van het er zijn voor de mensen.
Wouw mevrouw x wat heeft u een mooi kindje? "Ja, vind jij dat ook? mooi is ze he?"
Dat is genoeg....

Mijn oma woont in een verzorgingshuis en zit in de begin fase van dementie.
Een fase die anders is dat hoe ze 2 jaar geleden was.
Ik heb het gevoel dat het voor mijn paps lastig is.
De fase van het hier willen houden, het afscheid moeten nemen van de moeder die ze was.
Niet meer hele gesprekken kunnen voeren.
Ze zit nu in het begin van de fase van verwarring.
Dat is lastig voor beide. Ze weet nog veel, maar niet genoeg.
Ze wil nog graag maar weet soms niet hoe. Hij wil nog graag maar weet ook nog niet hoe...
Een leerproces een fase waar ze beide doorheen gaan. Apart maar ook samen.
Paps is samen met mijn moeder mijn zus, en ik haar hele gezin.
Dat gezin moet leren omgaan met een andere vrouw.
De vrouw die mijn paps 65 jaar geleden op deze wereld zette, de vrouw die hem groot bracht, met wie hij gesprekken kon voeren. De vrouw die verandert. Die steeds meer zal gaan veranderen.
Maar echt, het zijn is genoeg.

Het onderstaande gedichtje kwam ik tegen op de site van de alzheimer Nederland site.
Zo waar, zo simpel.....

Liefs Zus en Trijntje...




woensdag 11 mei 2016

Samen is veel leuker

Samen Jezus leven.
Het thema van aankomend weekend tijdens opwekking.
drie woorden. drie losse woorden.
Samen, Jezus en leven.
samen leven, samen Jezus.
Jezus leven.
Wow wat kan je met drie van die kleine woorden veel kanten op zeg.

De organisatie heeft er wederom voor gekozen om het woord Samen er in te zetten.
Samen, niet alleen maar Samen.
Samen met duizenden andere christenen.

Kerk zijn, gemeente zijn zonder muren.
Hoe bijzonder eigenlijk.
Z'n groot evenement.
Zoveel verschillende soorten mensen met Samen een doel voor ogen.
Jezus groot maken met elkaar.
Samen.

Ik moet denken aan een liedje wat ik met onze kleine diva wel eens zing.
Samen is veel leuker....


Refrein:
Samen is veel leuker,
alleen is maar alleen.
Iemand die je helpen kan,
dat wil toch iedereen.
Jij en ik zijn nodig
in Gods koninkrijk.
Niemand overbodig
en iedereen gelijk.

Ik wil heel graag je vriend zijn,
dan zijn we nooit meer alleen.
Jezus zal ons leiden
ook in moeilijke tijden,
want Hij zorgt voor iedereen.

Refrein

We zijn soms zo verschillend
en ieder heeft zijn eigen taal.
Jezus wil ons leren
alle mensen te waarderen,
want Hij houdt van ons allemaal.

Refrein

Niemand overbodig
en iedereen gelijk.
Niemand overbodig
en iedereen gelijk.

Tekst: Karin Koornstra

Muziek: Karin Koornstra
Staat op de CD:  Opwekking kids nr.13 

Een klein liedje maar met zulke rake woorden.
Jezus zal ons leiden door moeilijke tijden. Pff wat mogen we dat ervaren zeg.

Komende vrijdag staat er een gesprek gepland met de Bascule.
Ohhh wat enorm spannend is dat zeg.
Weer naar iets nieuws. Weer een intake, weer je verhaal doen.
Toch weten we dat we niet alleen gaan maar Samen. Samen met Jezus.

Onze oudste gaat vrijdagmorgen samen met mijn Zus en haar gezin mee naar opwekking. Samen...
Hij heeft er enorm veel zin in en kijkt er erg naar uit.
Van school heeft hij vrij gekregen om er s'morgens al heen te gaan.

Mijn gebed voor hem en voor degene met wie hij Samen is, is dat hij vooral dat Samen mag ervaren.
Dat hij zich niet alleen voeld, maar echt verbonden met de mensen die er zijn.
En dat hij Samen met andere Jezus mag ervaren, voelen, inademen, en mag vastgrijpen.

Onze middelste kanjer wilde niet heen, ook niet voor een dagje. Dat is goed....
Ik mag werken zaterdag en zondag, maar  we zullen zeker wanneer we Samen zijn stil staan bij het woord Samen.

Samen dingen doen, Samen Jezus leven!

Voor degene die naar opwekking gaan wil ik jullie een hele gezegende conferentie toewensen.
Dat je je ondanks al die mensen die er zijn prettig mag voelen. Dat het je een  geloofsoppepper mag geven om de komende tijd op te teren. 
Niemand overbodig en iedereen gelijk zing je in het kinderliedje. En zo is het!

Iedereen verschillend. Iedere achtergrond is anders, maar in Hem zijn wij gelijk!

liefs Zus en Trijntje







zondag 8 mei 2016

Moederloos moederdag

Vandaag moederdag....
Dertien jaar geleden zorgde onze oudste zoon er voor dat ik moeder mocht zijn.
Moeder. Zorgen voor iemand waar ik al een hele tijd naar verlangde. Verlangen naar iemand die je niet kent, je niet weet hoe het zal zijn, maar dat verlangen was zo intens groot.
Z'n anderhalf jaar voor de komst van onze oudste kreeg ik een miskraam. we dachten dat we ouders zouden worden maar dat geluk ging na 10 weken stuk. Het verlangen nam niet af maar juist toe.
We mochten wederom zwanger raken en God gaf ons een prachtige zoon.
twee jaar daarna mochten we wederom een zoon ontvangen. Dubbel moeder zijn. Dat geluk, intense geluk nogmaals beleven. De moederdagen kwamen en werden gevierd.
Uitgebreid gevierd. Zo intens dankbaar dat ik moeder mag zijn.


Ons gezin was echter niet compleet en jaren was er een groot verlangen.
Een intens groot verlangen wat niet vervuld leek te worden.
In die zeven jaren die volgende zonder zwangerschap heb ik mij elke moederdag afgevraagd hoe het zou moeten zijn voor vrouwen die geen moeder zijn geworden. Voor vrouwen die zo erg verlangde naar het moederschap. Hoe het zou zijn voor vrouwen die verlangde naar een partner die niet op hun pad kwam om een gezin mee te stichten.

Juist in die zeven jaren waren de moederdagen heel dubbel voor mij.
Ik ben moeder en daar ben ik mega dankbaar voor. Toch kon ik mij inleven in de vrouwen met dat verlangen. Zelf hadden we het verlangen om nogmaals moeder, ouder te worden. Wij waren al gezegend met twee prachtige kinderen maar wat als....

Moederdag....

Inmiddels is na die zeven jaar onze grootste wens verhoord en hebben we een prachtige dochter mogen ontvangen. Ze is inmiddels 4 jaar en een grote verrijking binnen ons gezin.

Maar moederdag blijft altijd twee kanten hebben...
Wat als....

En dan nog de andere kant.
Wat als je moeder er niet meer is. Je nog zo graag even langs je moeder had willen gaan vandaag om haar te vertellen hoeveel je van haar houd, hoe dankbaar dat je bent dat jij haar dochter/zoon mag zijn.
Je moeder verliezen op je 18e of pas op je 68e. Het blijft je moeder. En ook dan zal deze dag anders zijn dan hoe ze waren.

Op moederdag probeer ik mij daar elk jaar weer bewust van te zijn dat moeder zijn een heel bijzonder goed is. Dat ik intens dankbaar mag zijn dat ik het moederschap mag ervaren. Maar ook dat ik dankbaar mag zijn dat ik mijn eigen moeder nog hier op aarde bij me heb.
Dat ik alles met haar nog kan bespreken en dat ik tegen haar mag en kan zeggen hoeveel ik van haar houd en hoezeer ik haar bewonder in wat ze voor ons gezin heeft gedaan en nog steeds doet.
Dankbaar dat ik een schoonmoeder heb. Zij gaf het leven aan mijn hubbie. Zij heeft hem opgevoed, groot gebracht. Zonder haar had ik mijn hubbie niet gehad. Dankbaar dat zij hem heeft gedragen, voor hem heeft gezorgd.

Moederdag een dag met vele kanten. Een dag om niet alleen bij je eigen gezinnetje stil te zijn maar ook om je heen te kijken naar al die vrouwen om je heen.
Alleen of met vele om hun heen....
Vrouwen, God heeft ons vrouwen mooi gemaakt!
Dank u Here Jezus dat u mij moeder maakte van drie prachtige mooie kinderen.
Dank u dat U er bij was toen ik moeder was, dat u er bij bent nu ik moeder ben, dat U er bij zal zijn als....

Moederdag....
Geniet van deze bijzondere dag mooie vrouwen....
Weet dat ookal ben je geen moeder, er vrouwen zullen zijn die vandaag extra aan jullie denken.
Mijn gebed is vandaag voor jullie. Ik wens jullie Gods onmisbare zegen toe voor vandaag....

Liefs Zus en Trijntje

zaterdag 7 mei 2016

In rokjes en op blote voeten genieten van zonnestralen!

Zonnestralen....

Wat kan ik toch intens genieten van een kop koffie samen met mijn hubbie in de zon voor het huis.
Vanmorgen vroeg opgestaan. Eerst maar een was in machine stoppen, zulk mooi weer dus even de was bijwerken! Mooie dag voor!

Mijn paps heeft gister aan de achterkant van ons huis de steiger neergezet. Pff een heel gevaarte want hij komt tot de zolder. De dakkapel moet echt nodig een nieuwe laag verf ontvangen. Maar brr wat is dat hoog zeg. Trots op mijn paps. Ondanks zijn hoogtevrees zorgt hij er toch voor dat de stelling veilig en wel staat zodat mijn hubbie de nok kan gaan schuren en schilderen.

Maar eerst vanmorgen een kop koffie in de zon. Gezellig even bijkletsen en moed verzamelen. Mijn hubbie heeft het namelijk ook helemaal niet op hoogte.
Afgesproken dat hij alleen de stelling op gaat als ik thuis ben. De boodschappen moeten dus even wachten, nu is het nog lekker koel en staat de zon er nog niet op.
Trots dat hij er toch op ging maar nog dankbaarder dat hij er weer heelhuids af was. Eerste gedeelte is geschuurd.

Toch nog even s'middags naar het dorp. Daar was geraniummarkt. nou ja eigenlijk is er van alles en nog wat te koop, maar t gaat om alle buiten planten die er te koop zijn. Elk jaar weer de zaterdag voor moederdag. Gezellige drukte en mooi tuingoed. Met een fietsmand vol met moois kwamen we weer thuis. Nu lekker eerst de tuin maar in met dit mooie weer.

Voor onze kleine diva een bak met water gevuld onder de partytent, en ook voor Saartje een soort van zwembak gecreëerd... Ohh wat moet onze pup er nog aan wennen zeg. Ze trekt steeds haar pootjes op... Schattig.

En vanavond steken we net als half Nederland de BBQ maar aan samen met Zus en zwager en nichtje.

Zomaar een miniblog tussendoor...
De zon schijnt en ik geniet er van.
Zonne stralen op je lijf, Gods warmte om je heen voelen. Vogeltjes die vrolijk fluiten en kinderen die heerlijk buiten kunnen spelen in een korte broek.
Op t weer gaven ze vandaag korte rokjes een 10. Ik moest en een beetje om gniffelen toen ik het las, maar... Ik geniet er van in mijn rokje en op blote voeten...

Liefs Zus en Trijntje

donderdag 5 mei 2016

Genieten van "het zijn" geeft stress

Deze week heeft mijn hubbie een weekje vakantie opgenomen.
Heerlijk! Ik wordt er altijd zo blij van als hij lekker in en om het huis is. Gewoon lekker met elkaar.

Maandag heb ik wel een half dagje gewerkt overdag dus voordat ze hier thuis goed en wel op gang waren was ik weer thuis. Dinsdag had ik avonddienst, ook lekker. Hadden we de ochtend eerst met elkaar.
Dinsdagmiddag ging onze middelste kanjer naar opa en oma. Lekker klussen en eten.
Een tuinbank afspuiten met de hoge drukspuit. Een flinke klus, maar hoe simpel kan het zijn. Hij geniet er enorm van. Lekker rommelen bij opa op pad. Het geeft hem zoveel rust. Heerlijk om hem zo te zien.

Woensdag hadden we een familiedag gepland. lekker weg met z'n 5en.
Lekker ontspannen.... Dacht ik....
Maar voor onze middelste kanjer gaf het alleen maar onrust zo bleek.
Toen ik dinsdag uit mijn werk thuiskwam om kwart voor tien was hij nog wakker.
Het eerste wat hij vroeg was "wat gaan we morgen doen?"
We hadden afgesproken te gaan zwemmen met elkaar maar waar daar hadden we het inderdaad nog niet over gehad. Onze kleine diva wilde graag een keertje zwemmen met z'n allen.

Om zijn stress weg te halen ben ik gelijk even achter internet gekropen. We wilde niet naar het plaatselijke zwembad maar naar een wat groter zwembad. We kwamen uiteindelijk uit bij Het Mirandabad in Amsterdam. Hij kon gaan slapen....

De volgende morgen merkte we al direct dat hij weinig zin had. Wilde niet uit bed gaf aan het te druk te vinden en geen zin had.

Maar ja.... We hadden het afgesproken om met elkaar te gaan.

Uiteindelijk om half tien Saartje naar mijn ouders gebracht. Ze mocht daar een dagje spelen. Paps had een stuk afgezet waar ze lekker kon ronddarren. Ze vond t geweldig! bench mee, maar uiteinderlijk zou ze er niet eens in slapen die dag.

We zijn gegaan... Om half 12 lagen we in het water. Het was nog niet heel erg druk en hij genoot toch echt wel. Lekker ravotten met zijn zusje in het water. Samen met z'n broer op een band van de glijbaan. Het was heerlijk! Met elkaar wat gegeten tussen de middag. dobberen in de draaikolk. Maar hij moest ons wel steeds, of een van ons, zien. Dan ging het goed. Een keer goed paniek toen hij ons niet meer kon vinden. We moeten zelf ook nog zo wennen merken we.

Mn hubbie en ik hadden het er gister nog over dat het z'n omdenken is. We moeten zelf nog zo erg nadenken bij alles wat we doen. Zo niet gewend. Maar wel zo gegund. Hij voeld zich dan zoveel beter....
Om half twee was het van de een op de andere tel genoeg. Paniek in zijn ogen hij wilde er uit. Het werd ook steeds drukker dus we begrepen het wel. Maar onze andere twee kids wilde er nog niet uit. Samen met onze middelste kanjer ben ik er uit gegaan en mijn hubbie is nog heerlijk een uurtje met de andere twee blijven zwemmen. En dat was ook weer goed.

Eenmaal thuis was hij bekaf. Maar we zeiden ook tegen elkaar dat het wel goed was... En weer een
leermoment! We hebben genoten en echt tijd met z'n 5en gehad!!

Vandaag weer een nieuwe dag... Vanmorgen hadden we kerk, maar hij bleef lekker thuis. We lassen voor hem maar even een rustig dagje in....

Liefs Zus en Trijntje

zaterdag 30 april 2016

Asperger?? veranderingen in een maand tijd

Ruim een maand geleden schreef ik mijn laatste blog.
De afgelopen weken is er veel gebeurd en er staat nog veel meer te gebeuren.

Met de maatschappelijk werkster van school heb ik veel mail en telefonische contact gehad.
en ook het eerste echte gesprek face to face gesprek is geweest.
Maar er is vooraf al zoveel goeds gebeurd.

Via de mail, telefonische en face to face hebben we intens goede gesprekken gehad.
Ze heeft geluisterd, heel veel geluisterd naar ons verhaal.
Hoe we de afgelopen jaren hebben gedaan als gezin. Hoe de hulp is geweest de afgelopen jaren en vooral wat dat ons wel dan niet heeft opgeleverd.

23 maart sprak ik haar weer via de telefoon. Na wat heen en weer gemaild te hebben. Zij had inmiddels contact gehad met kenter jeugdhulp, onze psychologe van daar. Ze had haar uitgelegd wat haar ideeen waren/zijn bij onze middelste kanjer.

Na een half uur met elkaar aan de telefoon te hebben gehangen sloot ze af met het lijkt me verstandig als je je eens gaat verdiepen samen met je mn in Autisme maar dan vooral Asperger.

Nou dat hebben we direct gedaan!
We hebben veel websites bezocht en gelezen over autisme en vooral dan asperger.
we hebben ook gezocht naar hoe je het beste om kan gaan met iemand met asperger.
Dat zonder te weten of dat uiteindelijk is wat onze kanjer heeft.

Toen kwamen we het volgende filmpje tegen....
https://vimeo.com/38239418

Toen we dat filmpje zagen begonnen we beide te huilen... Dat was een copy van onze kanjer.
Onze middelste kanjer wist niet dat we waarom we dat filmpje hadden gekeken en had ook onze tranen niet gezien. Hij vroeg heel vrolijk toen we hem nog een keer bekeken, "Mag ik m ook zien?"
Maar natuurlijk mocht dat. Wat er toen gebeurde was onbegrijpelijk....
Hij keek, begon te huilen en zei "Dat ben ik!" Voor hem viel alles op zijn plaats.
Vanaf dat moment zijn we ons nog meer gaan verdiepen in asperger en hebben we vooral gezocht naar hoe we het beste om kunnen gaan met iemand met asperger.

We weten het natuurlijk niet 100% zeker en er is nog niets vast gesteld maar....
Vanaf de dag dat we hem benaderen als zijnde dat hij asperger heeft is er geen woede aanval meer in huis geweest.

Tips die we op internet vonden waren onder andere

* zeg alleen ‘wil je?’ of ‘kun je?’ als er echt een keuze is. Dus niet: ‘Wil je de deur even dichtdoen?’ Maar: ‘Doe de deur maar achter je dicht.’
* Kinderen met Asperger hebben vaak moeite met ongeschreven sociale regels.
Maak lijstjes en schema’s, en gebruik kleurcodes.
* Het kind kan betweterig overkomen.
* Een kind met asperger houdt van routine, en niet van onverwachte veranderingen.
* controleer of de opdracht duidelijk is
* zorg voor duidelijkheid en structuur
* zeg het precies zoals je het wilt hebben (concreet)
* Zeg altijd duidelijk wat er aan de hand is of wat je van hem verwacht.
Bijvoorbeeld: 'Niet nu'  maar vooral  'Wanneer wel'.

Dit is natuurlijk maar een kleine greep uit een grote lijst, maar....

Het werkt!
Elke week maken we nu een planning voor hem. Duidelijk in kleurencodes waar zelfs mijn werkdagen in staan voor hem zodat hij weet waar hij aan toe is.
Ook de kleinste dingen (voor mij dan) als douche en leren staan er op.
En hoe raar het ook is, het werkt!

1 keer per week gaat hij een middag en avond naar mijn ouders. Om te spelen, te klussen en om gezellig mee te eten. Dit vind hij heerlijk en hij geniet er zichtbaar van.


13 april had ik het face to face gesprek met de maatschappelijkwerkster van school.

Wat een top gesprek was dat zeg.
Daar hebben we onze vragen kunnen stellen. Ze gaf tips en tricks mee.
Vooral het vooraf alles bespreken en voor leggen werkt zo goed.
Onverwachte dingen zijn echt vreselijk moeilijk voor hem. 
En echt het is een mega leerproces voor zowel mijn hubbie als mij.
We zijn beide, vooral ik, zeer impulsief. Hup we gaan even dit of dat doen.

Dat doen we nu dus niet of laten hem de keus wel of niet mee.



We hebben nog helemaal geen onderzoeken gehad en er is nog niets duidelijk maar werkelijk waar vanaf de dag dat we gestart zijn met hem te benaderen en behandelen alsof het ware hij asperger heeft is er geen woede aanval en mega boze buien meer geweest. Zelf merkt hij ook verschil.
Kijk scool blijft een heikel punt. Daar gaan ze anders met hem om en dat werkt echt averechts, maar door de manier waarop ik reageer bij thuiskomst gaat het geweldig.
Elke dag vraag ik uit school. Kanjer, wil je tijd voor jezelf, wil je praten of gaan we eerst eten.
Door deze vraag elke dag te stellen kan hij tijd nemen om eerst tot rust te komen alleen boven of zo. 
Voorheen wilde ik natuurlijk dat hij eerst kwam eten en daarna pas iets voor zichzelf kon doen. Doordat ik hem nu de keus geef en hij weet dat hijd at elke dag weer heeft gaat het geweldig goed. Soms eerst eten en soms gaat hij eerst 10 minuten boven zitten tekenen en komt dan rustig beneden om te eten.

Slapen gaat ook geweldig! zonder Melatonine!! echt er is in de afgelopen maand mega veel veranderd in ons gezin.


Zijn we er al? zeker niet!

Uiteindelijk hebben we er voor gekozen in overleg met kenter en maatschappelijkwerkster om naar de Bascule te gaan voor een second opinion. Het inschrijfformulier is van de week op de mat gevallen. Volgens de maatschappelijk werkster kunnen er gerust nog een paar maanden overheen gaan voor we daar echt terecht kunnen, maar zoals het nu gaat kunnen we dat echt perfect aan!

God is groot!!

we zijn zo intens dankbaar dat op het juiste moment mijn oog in de nieuwsbrief van school viel op de maatschappelijk werkster van school. Vader gaat mee... mee de komende tijd in!


Liefs Zus en Trijntje

donderdag 17 maart 2016

Onverwacht

Onverwacht....

De maatschappelijk werkster van school telefonische gesproken.
Ze wil heel graag meedenken, maar wil t riagg niet voor de voeten lopen.
Samenwerken zou een veel beter plan zijn, maar we wisten allebei niet hoe ze bij t riagg, kenter heten ze nu, ik kan er nog niet aan wennen haha, hoe zij er over denken.

Wat een fijn gesprek was dat via de telefoon zeg. Een open en frisse wind.
Ze stelde veel vragen. luisterde, zei wat ze dacht....
Ze zou dus graag met kenter om de tafel gaan.

Vanmorgen werdt ik door onze psychologe van kenter gebeld.
Gister hadden ze teamoverleg gehad met een grote groep. Door de fusie waren de teams verandert en dus nieuwe mensen, nieuwe ideeën en tips.
Top!
Ze hadden het gehad over een observatieopname, maar kwamen al snel tot de conclussie dat dat bij onze kanjer geen goed zou doen. Daar zou hij zich inhouden en het zou er dan toch thuis weer uit moeten komen alle spanning en stress van het verblijf daar.
Dat vil dus af.
Medicatieopties waren volgens hun op, dus....
En dan nu...
Iemand opperde om eens met Altra te gaan samenwerken. Een organisatie die bij ons in de regio werkzaam is. Een frisse kijk. Wellicht ook thuis gesprekken. Zij kunnen op school veel meer bereiken dan kenter dus een logische stap.

Wat schetst haar verbazing....
Degene met wie ik gesproken heb als maatschappelijk werkster op school is werkzaam bij Altra!
het draadje is rond!
De psychologe was er helemaal ondersteboven van...
Gaat nu mailcontact leggen om zo tot een gesprek te komen en te kijken wat de mogelijkheden zijn.

Gaan we stoppen bij kenter en over naar Altra? geen idee nog, maar de samenwerking word gelegd.
kenter denkt in de hoek van adhd en altra op het eerste gezicht aan een autisme verwante stoornis.
adhd valt voor ons nog steeds niet met 100% te zeggen en ook kenter zegt er niet vol 100% tegen dat dat het zou moeten zijn.... vandaar dat de medicatie niet deed?
geen idee zeg t maar.

voor nu kan ik alleen maar intens dankbaar zijn dat God een maatschappelijk werkster op onze school heeft aangesteld sinds kort die ook nog eens werkzaam is bij Altra.
Wat zijn Zijn wegen toch ongelooflijk bijzonder.
We gaan een nieuw pad in met elkaar dus.
Niet gezegd dat het nu met een poep en een scheet rond is, maar we staan in ieder geval niet stil.
We gaan hier weer doorheen, met Hem!




Nog even als afsluiting een tip...
Ik wordt altijd mega blij van de blogs en berichtjes van Ilse...
Dus lieve mensen zeker een bezoekje waard...
http://uitmijnkeukentje.blogspot.nl/ en http://familynight2012.blogspot.nl/

Liefs Zus en Trijntje

woensdag 16 maart 2016

Ik kijk naar U


Weer eens een update van onze middelste kanjer.

Wat is het toch een enorme zoektocht.
Onze kanjer heeft inmiddels alle, op 1 na, medicatie voor adhd uitgeprobeerd en er is er geen bij die doet wat nodig is om hem beter in zijn vel te laten zitten.
Van het ene middel wordt hij enorm suf, het andere mega down, en weer een ander extreem woedend.
Elke keer weer kwamen we er achter dat dit het niet is.

Zelf heeft hij de afgelopen periode heel veel gehuild.
"wanneer vinden ze nou iets wat werkt bij mij, mam!?"
Ons kind was echt diep ongelukkig.
Daardoor wij ook.
want wat is het ongelooflijk zwaar om je kind zo ongelukkig te zien.

Vorige week hebben we een gesprek bij de psychiater gehad. een afspraak van een half uur liep uit tot een zeer intensief maar heel goed gesprek van een goed uur.
Eerst ben ik 10 minuten alleen naar binnen gegaan. om te vertellen hoe het ging zonder dat onze kanjer dat hoefde mee te krijgen. Daarna is ze het gesprek met hem zelf aan gegaan en ze kwam er snel achter dat dit niet de juiste weg voor hem is.

Onze kanjer vind het moeilijk om zich te uiten tegen "vreemde" om echt te zeggen wat er in hem omgaat en hoe hij zich voeld, maar wow wat deed hij dat op die dag goed zeg.
Wat waren, en zijn, we intens trots op hem.

Al snel kwam de psychiater tot de conclusie dat we moesten stoppen. Stoppen met alle medicatie.
Ze slaakte een zucht en zei uit haar tenen... "Ik weet het ook niet"

Een paar maanden geleden, in november, zijn we gestart met medicatie omdat we het echt niet meer wisten. Elke keer weer moesten we te horen krijgen dat we geduld moesten hebben. Echt waar het volgende middel... Elke keer weer de teleurstelling, het verdriet, het....
Nu half maart stoppen we dus met alle medicatie. Vanaf afgelopen maandag is hij helemaal gestopt met alle medicatie.
Dat voelt gek, als opluchting maar ook als bibbers... en nu...

Bij de psychiater zijn we nu dus klaar. zij kan niets meer voor ons betekenen.
Terug naar onze psychologe.
Met haar een krot gesprek gehad via de telefoon. Ze wil een MDO overleg inplannen.
Weer met dezelfde mensen. Mijn verzoek om breder te kijken neemt ze mee.
Kunnen er geen mensen van buitenaf, van een ander team of... meedenken.
Ik heb zelfs geopperd om een paar studenten op deze casus los te laten.
Een frisse kijk wellicht.

Omdat onze psycholoog en psychiater niet op dezelfde dagen werken is overleg vaak kort en lastig in te plannen waardoor dingen ook weer langer duren.
Vandaag zouden ze proberen contact te hebben. Gister heeft ze het in ieder geval in het teamoverleg besproken.

Maar ik wil niet stilzitten. Kan ook niet stilzitten.

In de nieuwsbrief van school zag ik staan dat school een Maatschappelijk werkster heeft aangetrokken. Wellicht zou zij wegen weten.
zij is werkzaam bij http://www.altra.nl/

Onze psychologe op de hoogte gesteld dat ik haar ging mailen.
Dat heb ik inmiddels gedaan.
Vandaag zal ik een eerste telefonische afspraak met haar hebben om te kijken of ze iets voor ons zou kunnen betekenen.
En als het goed is wordt ik door onze psychologe gebeld met de stand van zaken.
Want ja.... wat nu....

Mn hoofd tolt...
Onze kanjer doet het de afgelopen dagen heel erg goed.
Voelt zich langzaam aan weer zichzelf worden.

Ook nu weer kunnen we niet anders dan er biddend doorheen gaan.
Vader gaat met ons mee, dat weet ik, dat ervaar en voelen we ook zeker.





Daar houd ik mij aan vast....
Fijne dag nog iedereen...
Liefs Zus en Trijntje

zaterdag 27 februari 2016

Mijlpaal met franse uiensoep

Vandaag weer een aantal stappen, stiekeme hobbels genomen.
Z'n acht jaar lang hebben mijn Zus en ik het thuisfront gevormd van een goede vriendin van ons die woont en werkt in Thailand. Enige maanden geleden hebben we bij haar te kennen gegeven dat ze meer verdient en dat het goed zou zijn als er een nieuw thuisfront gezocht zou worden. Die keuze maken en het hardop zeggen heeft ons heel wat tranen gekost. Van beide kanten uit.
Zowel in Thailand als in Nederland werd er gesnotterd, maar het was en is goed zo.

Inmiddels zijn we dankbaar dat er een nieuwe groep mensen bereid is gevonden deze taak over te nemen.
Eergister hebben we de facebookpagina al over gedragen en vandaag kwam daar het mailaccount bij. Nu enkel nog het website beheer overdragen en alle spullen die we hebben aan posters en promo martiaal.
Gek, maar ook goed...

In December schreef ik er al een blog over...
http://www.zusentrijntje.blogspot.nl/2015/12/skype-naar-de-andere-kant-van-de-wereld.html

Maar het afsluiten komt nu wel snel dichterbij....
En dan iets anders...

De geur van franse, nee ik moet eigenlijk zeggen Parijse uiensoep geurt door de kamer...
Heerlijk!!
Het kost altijd even wat werk, maar met een zieke kleine diva in huis is dit een prima klusje...
Echt als er zieken zijn sta ik graag in de keuken. Gister al cake gebakken en vandaag heerlijk uiensoep. Niet voor vanavond maar voor morgen want dan is hij nog lekkerder!

Recept is simpel maar heerlijk!

deze soep staat nu half uur op na het
 toevoegen van de boulion... moet dus nog even...
Ingrediënten:
* 1 tot 1,5 kilo uien in hele dunne ringen gesneden.
* 1 tot 2 teentjes knoflook. (meer kan maar vinden wij te veel overheersen)
* Olijfolie
* Roomboter
* Beetje zout en peper
* 250 ml droge witte wijn
* 1,5 liter kippen of runder boulion.
* Sneetjes stokbrood
* Geraspte kaas

Het uien pellen en snijden is altijd wel even een werkje maar ach... geoorloofd heel hart huilen roep ik dan altijd!
Dus ik heb mijn portie vanmorgen weer ven gehad.
En stiekem is dat heerlijk :)

Roomboter en olijfolie in de ban en de uien samen met de geperste knoflook aanzetten en echt wel een anderhalf uur tot een uur laten smoren. totdat ze echt heel zacht zijn. Regelmatig omscheppen is wel erg handig ivm aankoeken...
Daarna de wijn er bij, even op hoog vuur laten koken z'n twee minuten en dan de boulion er bij.
peper en zout naar smaak toevoegen.


Daarna de soep nog ruim een half uur, tot uur laten sudderen. De soep moet op die manier een diepe kleur krijgen.

Eenmaal klaar eten we hem nooit dezelfde dag maar altijd een dag later. Dan is hij nog lekkerder.
Stokbroodplakjes in de oven met geraspte kaas en bovenop de soep leggen en eet smakelijk...
Simpel, maar eenmaal deze uiensoep geproefd wil je geen andere uiensoep meer!

Van de week zal ik weer een update schrijven over onze middelste kanjer....
Voor nu wens ik jullie allemaal een heerlijk weekend toe!

Liefs Zus en Trijntje





donderdag 25 februari 2016

Schoolstress

Wat is dat toch een gek fenomeen.
Iedere ouder zal dit herkennen...

de keukentafel bezaaid met boeken uit de bieb, losse blaadjes waar een woordspinsel of woordweb op gekladderd is. Een blad met wat losse kreten die je al wist en de computer een verhitte moeder en een zuchtende groep 7 kanjer....

Dat is z'n beetje het zicht wat je had als je hier de afgelopen dagen binnen kwam.
Iets opzoeken op de computer was al een heel gedoe voor onze kanjer. Waar begin je.
Misschien is dat eens goed om aan de kids te leren opschool in plaats van ze naar huis te sturen met een blad waar enkel op staat waar het werkstuk aan moet voldoen.

Het onderwerp was dit keer snel gekozen.
De biologische boerderij. Dat was alvast 1.
Boeken uit de bieb halen kostte ook een halve middag want ahhh waar staat welk boek.
Eenmaal thuis was de eerste opzet al een hele uitdaging.

Na een week ploeteren was het gister dan eindelijk zover.
Er konden plaatsjes gezocht worden.
Iets waar ik niet bij nodig was, want dat kon hij wel alleen, joehoe!
Dus tijd voor koffie en huiswerk met onze grootste kanjer. Bio...
Overhoren, overhoren, voorlezen, overhoren....

op de valreep om half 3 het hele werkstuk inclusief juiste bladzijdenummer volgorde, wat een geploeter was dat zeg, konden we het werkstuk doorsturen naar t werk van manlief om hem uit te laten printen.

Vandaag kon hij in een mapje en wel mee naar school om ingeleverd te worden.
Ik ben zeer benieuwd wat WIJ voor cijfer zullen krijgen...

Maar dat was nog niet alles deze week. Vandaag heeft onze kanjer ook zijn boekbespreking.
nog een vreselijk zenuwslopend iets.
100 keer voorlezen van het uittreksel. Het uitzoeken van uitgever, schrijver en hoofdpersonen het maken van een powerpoint presentatie....
Maar gewapend met een sticky met de powerpoint presentatie er op, het boek en het verslag ging hij vanmorgen op weg naar school...

Oja en dan het leren voor dictee, de toets engels en geschiedenis niet te vergeten...
In een stuk in "de Trouw" stond vanmorgen dat kinderen in acht jaar tijd basisonderwijs 72 citotoetsen hebben gemaakt. 72!! zijn we gek aan het worden....
Presteren, presteren presteren...

Onze kanjer zit al vanaf zijn 4e jaar niet goed in zijn vel....
Zal dit er echt mee te maken hebben...
Dit programma hieronder moet ik nog even in zijn geheel terugkijken, maar wat ik heb gezien en gehoord mee dan de moeite waard om het ook te bekijken als je dat nog niet hebt gedaan...
Waar zijn we mee bezig in onderwijsland...

http://www.npo.nl/de-monitor/21-02-2016/KN_1676827

Ik ben toe aan de vakantie volgende week...
Even geen huiswerkbegeleider, overhoorder, voorlezer, uitzoeker zijn... even rust in de tent...
En dat zeg ik als moeder... laat staan wat onze kanjers moeten denken....

En dan te bedenken dat onze middelste kanjer ook nog gister over gestapt is naar weer nieuwe medicijnen, smiddags nog een afspraak had bij t riagg en savonds toch ook wel heel graag naar club wilde....

Trots op onze mannen....

Liefs Zus en Trijntje

maandag 15 februari 2016

Geen moed om te schrijven

Ongelooflijk wat heb ik niets van mij laten horen op mijn blog.
Ik kon het niet, had er de moed niet voor. En dat terwijl schrijven mij juist altijd zoveel voldoening geeft....
het was te veel. Koste mij te veel energie.
Waarom?  Omdat ik steeds het zelfde moest schrijven, over hoe het allemaal niet goed ging, dat de nieuwe medicijnen ook weer niet aansloegen.
te veel energie en toch hoop ik het weer op te kunnen pakken. Ook omdat ik weet dat schrijven mij weer nieuwe energie en kracht geeft.

Dank dat jullie mij via berichtjes vroegen Hoe het ging. Sorry dat ik daar niet de kracht voor had om op te antwoorden.....

Het is goed om terug te zijn.....
Er is heel veel gebeurd. In negatieve zin, maar ook in positieve.
We zijn met onze middelste kanjer heel wat medicijnsoorten verder en hebben helaas nogsteeds niet de juiste medicatie te pakken. Inmiddels krijgt hij dexamfetamine. Ook dat doet nog niet wat we er van hadden gehoopt.
Vreselijk frustrerend is dat soms.
veel wijkt er voor hem op dit moment.
dat kost ons hele gezin veel energie.

A.s woensdag gaan onze middelste en oudste kanjer voor het eerst samen naar de psycholoog. Zij gaat onze oudste kanjer uitleggen wat onze middelste kanjer heeft. Ons lukt dat niet, althans hij neemt het van ons niet aan. Laten we het houden op echt puber gedag, en dat mag ook. Wellicht is het dan dus goed dat een ander het gaat uitleggen. Iemand die vreder weg staat. Wellicht dat dan wel werkt.
Spannend. ...

Onze middelste kanjer heeft het moeilijk. Op school, thuis.... niets loopt nog zoals we zouden willen....
school kost hem bakken met energie. En ook thuis heeft hij steeds het gevoel dat het te veel is voor hem.

Na heel lang wikken en wegen, overleggen en praten met elkaar en andere hebben we dan toch besloten om een hond in huis te nemen.
Die keuze maken was al een hele bevalling op zich😊
de zoektocht naar het juiste hondje was misschien nog wel lastiger want ja.... karakters... Er zijn zoveel honden soorten....
inmiddels hebben we een geweldig gezin gevonden met een prachtig nest met pups waar we verliefd op zijn.
moeder is een kruising tussen een stabij en border collie en vader is 100% markiesje. Over 2,5 week komt er een puppy meisje bij ons wonen.
Inmiddels zijn we twee keer op kraambezoek geweest en moeder en pups maken het uitstekend. Ze groeien op in de huiskamer. Elke paar dagen krijgen  we foto's en filmpjes doorgestuurd zo leuk....
We kijken er met elkaar enorm naar uit. Ondanks dat we dit hoofdzakelijk doen voor onze middelste kanjer zijn we wel op zoek gegaan naar een gezinshond. Een hond wat bij ons hele gezin past. Daarom zoekt ook het puppygezin het juiste hondje voor bij ons gezin uit. Zij zien de pups elke dag en kunnen daardoor het beste beoordelen welk meisje het beste bij ons zal gaan passen....
het aftellen is dus begonnen....

Onze oudste kanjer gaat goed. Is echt een lekkere puber...
Geniet van school, zijn vrienden, de lessen die uitvallen, het apen met klasgenoten,  het spelletjes doen op de playstation en het children op de bank met vrienden... Ik geniet van hem....

Onze kleine diva gaat alweer een poosje naar school en wat heeft ze het naar haar zin... Ze heeft een geweldige juf getroffen. Een echte kleuterjuf!

Mij  werk gaat ook prima. Weet eigenlijk niet eens of ik daar al eens over geschreven had. Via Zorgwerk plan ik zelf in wanneer ik wil en kan werken. Tot nu toe enkel in ons dorp en onder schooltijden. Ideaal. De kids merken er weinig van. Dat was ook wel ons uitgangspunt. Het werkt dus.... Gelukkig.  Ik haal er veel energie uit. Vind het heerlijk om met pg mensen te werken.

Laatst vroeg iemand mij, maar waarom ga jij de kraamzorg niet meer in dan....
Dat heb ik nl ook een aantal jaren gedaan. Mijn antwoord was toen; wat is er nou mooier... bij iemand werken die in bed ligt die toch al blij is door de geboorte van een kindje, of te werken bij iemand die in bed ligt en dankbaar is of een glimlach op zijn of haar gezicht krijgt omdat jij degene bent die haar wast of eten geeft omdat ze dat zelf niet meer kunnen doen.....

Dit werk geeft mij echt enorm veel kracht. Juist ook omdat het thuis nu juist zo lastig is. Juist omdat dat mij zoveel energie kost. De kracht die ik uit mijn werk haal kan ik gebruiken zodra ik thuis kom....
Dat is fijn. Dat zie ik als een geschenk dat ik dit mag doen.....

Ondanks de lastige hobbels ben ik ben een dankbaar mens.....

Tot zover even een update. ...
Hoop jullie weer regelmatig te spreken...
Liefs Zus en Trijntje