zaterdag 14 mei 2016

Pak mijn hand nog even beet.

Sinds november afgelopen jaar ben ik weer aan het werk buitenshuis.
Als helpende ben ik aan de slag gegaan omdat mijn BIG registratie verlopen was na 8 jaar bewust thuis te zijn geweest.
Erg? nee helemaal niet.
Via Zorgwerk ben ik aan de slag gegaan. Een soort van uitzendbureau voor de zorg.

Eerst heb ik een aantal weken echt vlak naast ons huis gewerkt in een project kleinschalig wonen voor ouderen. Toen daar wat minder werk was ben ik, heel veilig en wel bij ons in het dorp gebleven maar naar een verpleeghuis gegaan.
Naast dat verpleeghuis staat het verzorgingshuis waar ik acht jaar werkzaam ben geweest als verzorgende. Maar het verpleeghuis kon ik niet. Zo erg ik was er zelfs nog nooit binnen geweest.
Had er ook geen bekende wonen dus had het werkelijk nog nooit van binnen gezien.

De eerste keer gewerkt op de afdeling somatiek.
Dat was duidelijk niet mijn ding. Ik voelde me er niet op mijn gemak op de een of andere manier. Boven in het gebouw bleek de afdeling PG te zitten. Een afdeling voor 2 x 15 bewoners.
Dan daar een keer gaan kijken dus een dienst ingepland.
Vanaf dag 1 was ik verkocht.
Dit was de doelgroep waar ik mij zo prettig voel.

De PG afdeling is een gesloten afdeling.
bewoners wonen er binnen een vleugel van 15 bewoners.
Het gebouw loopt rond dus mensen kunnen binnen in rondjes lopen zonder tegen een blinde muur aan te lopen.
Ze waren de muren aan het opknappen toen ik er voor het eerst kwam en er werd een belevingskamer gerealiseerd. Aan de muren kwamen dingen te hangen met geluid en kleur om aan te draaien, naar te kijken en te voelen.

Toen ik de eerste dag naast een mevrouw ging zitten, mijn hand op haar hand legde en haar goedemiddag zei keek ze op en zei met een brede glimlach, wat fijn dat jij er bent!
Dat gevoel laat mij niet meer los.

Het gevoel van er zijn voor de mensen. Hoe simpel kan het zijn. Een hand, een arm....
http://zusentrijntje.blogspot.nl/2016/02/ongelooflijk-wat-heb-ik-niets-van-mij.html
Hier schreef ik er al kort iets over.

Dementie bij ouderen.
Ik vind het een zeer interessant iets.
Ik probeer er steeds meer over te lezen en te leren.
Er is zoveel over bekend en ook zoveel niet.
Er zijn dingen die in verpleeghuizen worden gedaan, maar er wordt ook zoveel niet gedaan.
Dat vind ik zo fascinerend.
In alle drukte en onzekerheid binnen ons gezin geeft dit werk mij zo enorm veel kracht.
Kracht om uit te zoeken, uit te pluizen hoe dingen zitten.
Ook voor onze middelste kanjer.
Niet stilzitten maar doorzoeken.

Dit weekend mag ik weer twee dagen werken.
Elke keer kijk ik er weer naar uit.
Als mevrouw x met een pop in haar armen al wiegend je tegemoet komt lopen en je haar goedemiddag zegt laat ze je vol trots "haar" kindje zien. Hoe de glimlach mag ontstaan als je zegt zal ik een stukje met u meelopen?

Elk mens is uniek en bijzonder.

Mijn hubbie is samen met onze kleine diva vorige week in het verpleeghuis langs geweest. Om te kijken waar ik werk. Om te kijken wat ik doe.
Achteraf bleek dat mijn hubbie erg onder de indruk was. Hij wist niet wat hij moest verwachten en vond het ook echt lastig. "Maar er liep iemand met een pop in de rondte? iedereen wilde aan onze kleine diva zitten omdat ze haar zo lief vonden? Die man die in dat bed lag ligt daar de hele dag? kunnen ze echt niets meer zelf?"
Het heeft zijn ogen geopend.
Hij heeft ervaren dat mensen met dementie kunnen genieten van het er zijn voor de mensen.
Wouw mevrouw x wat heeft u een mooi kindje? "Ja, vind jij dat ook? mooi is ze he?"
Dat is genoeg....

Mijn oma woont in een verzorgingshuis en zit in de begin fase van dementie.
Een fase die anders is dat hoe ze 2 jaar geleden was.
Ik heb het gevoel dat het voor mijn paps lastig is.
De fase van het hier willen houden, het afscheid moeten nemen van de moeder die ze was.
Niet meer hele gesprekken kunnen voeren.
Ze zit nu in het begin van de fase van verwarring.
Dat is lastig voor beide. Ze weet nog veel, maar niet genoeg.
Ze wil nog graag maar weet soms niet hoe. Hij wil nog graag maar weet ook nog niet hoe...
Een leerproces een fase waar ze beide doorheen gaan. Apart maar ook samen.
Paps is samen met mijn moeder mijn zus, en ik haar hele gezin.
Dat gezin moet leren omgaan met een andere vrouw.
De vrouw die mijn paps 65 jaar geleden op deze wereld zette, de vrouw die hem groot bracht, met wie hij gesprekken kon voeren. De vrouw die verandert. Die steeds meer zal gaan veranderen.
Maar echt, het zijn is genoeg.

Het onderstaande gedichtje kwam ik tegen op de site van de alzheimer Nederland site.
Zo waar, zo simpel.....

Liefs Zus en Trijntje...




1 opmerking:

  1. Toen ik m'n opleiding volgde voor verzorgende ig. Werkte ik op een gesloten afdeling in een verpleeghuis. In dat verpleeghuis hadden we afdelingen die aansloten op het verleden van de mensen. Zo was er bv een afdeling voor havenarbeiders. Daar hingen veel foto's van de oude haven aan de muur, werd er muziek uit die tijd gedraaid en ook de inrichting pastte bij "dat" volk.... Zo hadden we meerdere afdelingen met meerdere doelgroepen.... Zo mooi... . Mooi werk. Later ben ik gestopt met m'n opleiding, daar heb ik nu nog spijt van... Maar vooruit nu ook leuk werk.. Fijn dat jij nu zo je plekje gevonden hebt!
    Liefs ilse

    BeantwoordenVerwijderen

Laat gerust een berichtje achter ....